Opslag koolstofdioxide in bossen is haalbaar

Volgens The Cost of U.S. Forest-based Carbon Sequestration kunnen de VS elk jaar een half miljard ton koolstof veilig opbergen in bomen en gewassen. Dat zou 30 tot 90 dollar per ton kosten, afhankelijk van de gekozen methode en de regio waar dat gebeurt. Die prijs is niet onoverkomelijk.

Volgens Robert Stavins, een econoom van de Universiteit van Harvard en één van de auteurs van het rapport, kan een grotere opslag van koolstofdioxide in bossen en akkers helpen de kost van maatregelen tegen de klimaatverandering binnen de perken te houden. Dat is vooral van belang voor de VS, de grootste producent van broeikasgassen. De regering van president George W. Bush weigert toe te treden tot het protocol van Kyoto, een internationale afspraak om de uitstoot van koolstofdioxide te verminderen, omdat die maatregelen de Amerikaanse industrie te zwaar zouden belasten.

Als de VS kiezen voor de nieuwe aanpak, moet de overheid daarvoor wel een onvoorstelbare hoeveelheid grond vrijmaken. Volgens het rapport is er een oppervlakte zo groot als Texas nodig om 300 miljoen ton CO2 te binden - een vijfde van de totale Amerikaanse uitstoot. Die operatie zou naar schatting 7,2 miljard dollar kosten. Akkers, weiland en braakliggende gronden moeten bebost worden of op een betere manier bewerkt worden om erosie en ongunstige afbraakprocessen te vermijden en een maximale groei te krijgen van planten die veel koolstofdioxide binden.

De overheid kan landeigenaars die bomen planten of overschakelen op klimaatvriendelijke teeltmethoden aanmoedigen met subsidies. Belastingen heffen op uitstoot is een andere methode. Stavins maakt zich sterk dat de kost van de opslag van koolstofdioxide in bossen of akkers op termijn goedkoper kan uitvallen dan de aankoop van uitstootrechten. Met dergelijke rechten kunnen landen die deelnemen aan het Protocol van Kyoto en die te veel koolstofdioxide produceren, zich ‘vrijkopen’ van een deel van hun verplichtingen. Experts geloven dat de VS zich vroeg of laat gedwongen zullen zien ook toe te treden tot het protocol.

De meeste experts zijn het erover eens dat de overmatige uitstoot van koolstofdioxide door de industrie, het verkeer en verwarmingsinstallaties de komende decennia tot gevaarlijke wijzigingen van ons klimaat zal leiden. De wetenschap zocht tot hiertoe vooral op twee terreinen naar oplossingen: efficiënter energieverbruik en de overschakeling naar energiebronnen die geen koolstof produceren - zonne-energie, windenergie en biomassa bijvoorbeeld.

Gelukkig belandt niet alle koolstof die op aarde vrijkomt in de atmosfeer, waar het gas voor het beruchte broeikaseffect zorgt. Oceanen en bossen, de belangrijkste natuurlijke opslagplaatsen, binden per jaar 3,2 miljard ton koolstofdioxide. Ongeveer 3,4 miljard ton ontsnapt wel naar de atmosfeer, en die hoeveelheid wordt elk jaar groter. Dat ligt aan de almaar stijgende uitstoot als gevolg van menselijke activiteiten, maar ook aan de ontbossing. In de VS slinkt het bosbestand al sinds de jaren 60.

Koolstofdioxide, het belangrijkste broeikasgas dat verantwoordelijk is voor de klimaatverandering, is de belangrijkste bouwsteen van planten. Bomen, gras en graan halen koolstofdioxide uit de lucht om te groeien. Het gas komt pas opnieuw vrij als de plant verbrand wordt of rot.(PD/MM)