Opvangcentrum Klein Kasteeltje zet asielzoeksters centraal op Wereldvrouwendag

Het Klein Kasteeltje in Brussel vangt momenteel zo’n 850 asielzoekers op, waarvan bijna een derde vrouw is. Het centrum, dat onder bevoegdheid staat van het federaal agentschap voor de opvang van asielzoekers (fedasil), biedt de bewoners materiële hulp tijdens de volledige duur van hun asielprocedure. ‘Meestal komen enkel de mannenverhalen op de voorgrond’, vertelt Julie Vanstallen, communicatieverantwoordelijke van het Klein Kasteeltje. ‘Wereldvrouwendag is een ideale gelegenheid om onze bewoonsters een stem te geven.’

Het Klein Kasteeltje toont die stem met drie projecten. Het kunstenaarscollectief Beeldenstorm maakte een videocompilatie waarin verschillende vrouwen van het Klein Kasteeltje aan het woord worden gelaten over hun ervaringen als vrouw en asielzoekster. Fotografe Lisa Van Damme op haar beurt organiseerde enkele workshops fotografie en volgde een week lang één van de bewoonsters. Ten slotte was er in samenwerking met JES een sessie bodypercussie.

‘Hier voel ik me veilig en heb ik het recht zelf beslissingen te nemen’

Asielzoekster en vrouw

Emilie (24, pseudoniem) is één van de asielzoekers in het Klein Kasteeltje. Ze vertrok vier jaar geleden uit haar thuisland Guinee naar België. In Afrika is het erg moeilijk voor vrouwen, vertelt ze. Op haar negentiende werd ze door haar ouders gedwongen te trouwen met een vriend van haar vader. Emilie’s ouders namen alle beslissingen in haar plaats. Zelf had ze niets in te brengen.

Tijdens een bezoek aan de stad voor medicijnen, vluchtte ze naar de Guineese hoofdstad Conakry. Met de hulp van een kennis kon ze naar België komen. ‘Het was een zware en moeilijke reis’, vertelt Emilie. ‘Ik was zes maanden zwanger en moest uit veiligheid losse kleding dragen zodat mijn buik niet zou opvallen.’

Veilig

Emilie prijst zich gelukkig dat ze in België is. ‘Hier voel ik me veilig en heb ik het recht zelf beslissingen te nemen’, benadrukt ze. Volgens Emilie is het leven hier niet gemakkelijk, maar eens binnen de asielopvang ben je tenminste veilig. Haar grootste zorg is haar zoontje van vier: ‘Als hij het maar goed doet op school.’

Met haar familie in Guinee heeft ze geen contact meer. Enkel een vriendin, die destijds op de hoogte was van haar vlucht, hoort ze nog af en toe.

Emilie hoopt hier te kunnen blijven en een opleiding te genieten om uiteindelijk aan de slag te kunnen in een ziekenhuis. Voorlopig is het allesbehalve zeker of dat kan. ‘Het moeilijkste is om elke dag in die onzekerheid te leven. Je wacht elke dag op een antwoord rond je procedure’, meent Emilie.