Portret: De veerkracht van Salim Bay

Intussen is Salim aannemer van werken die hij laat uitvoeren door dagloners. Daarnaast is hij ook een vakbondsman die die ijvert voor betere omstandigheden voor de dagloners. Dat lijkt misschien een merkwaardige combinatie maar is heel gewoon in de informele sector: de grens tussen coöperaties, werkcreatie en vakbondswerk is dun.
Terwijl ik onder de indruk raak van zijn intelligente sereniteit en zijn vlotte Engels, troont Salim me mee naar een slum vlakbij een van die hyperdrukke spoorlijnen van Mumbai. Tot onze verbazing zegt Salim dat hij daar zelf ook woont. Hij zou kunnen verhuizen maar blijft er omdat hij in een juridisch gevecht is verwikkeld. Tien jaar geleden financierde de Wereldbank een project ter modernisering van het spoornet in Mumbai. Eén luik daarvan sloeg op de hervestiging van alle slums langs de sporen. Om een of andere reden –Salim vermoedt corruptie– bleef zijn slum liggen. Salim maakt nu gebruik van de nieuwe wet over het recht op informatie om de documenten van het Wereldbankproject op te vragen en de zaak voor de rechter te brengen. Hij wordt in die dure operatie gesteund door ngo’s. Salim gelooft dat hij de zaak kan winnen want ‘in India is de rechter de stem van de armen’.
Hij toont ons zijn woning: een groot zeil met daaronder wat meubels. Een dame past op zijn kind want Salims vrouw werkt ook: in Mumbai zijn twee inkomens een noodzaak. Dit is een adoptiekind, vertelt Salim ‘want twee jaar geleden is mijn kindje van 1,5 jaar hier door een trein overreden. Mijn vrouw kan geen kind meer krijgen en dus…’ Zijn woorden slaan me in het gezicht. (jvd)