Psychiater verwacht meer ontsporingen onder Amerikaanse militairen

Manion werkte tijdelijk bij de Mariniers in Camp Lejeune in North Carolina. Daar luidde hij de noodklok over de gebrekkige begeleiding van militairen die terugkeerden van een missie. Ook maakte hij zich zorgen over verhalen van militairen die hulp zochten en daarom geïntimideerd werden door commandanten.
De geestelijke hulpverlening aan militairen laat volgens hem in veel opzichten te wensen over. Er zijn te weinig hulpverleners en het systeem is overbelast. Zorg wordt soms verleend door officieren die veel te weinig psychiatrische kennis hebben om militairen die psychologische schade opliepen, effectief te behandelen.

‘Losers’

“Ik heb sterke mariniers gezien die heel kwetsbaar terugkwamen. Ze waren gebroken door een of meer missies. Bij terugkomst werden ze geïntimideerd door hun commandanten, omdat ze “losers” zouden zijn”, zegt Manion. “Hun superieuren weigeren de ernst van de problemen in te zien.”
 
Manion kaartte de problematiek meermalen aan op de basis en waarschuwde dat gebrekkige begeleiding van deze militairen zou kunnen leiden geweldsuitbarstingen op de basis. Het gevolg was dat hij werd ontslagen.
Chuck Luther, oprichter van ‘The Soldier’s Avocacy Group of Disposable Warriors’ is Irakveteraan en voormalig sergeant. Hij diende twaalf jaar in het leger en woont in Killeen, vlakbij zijn voormalige basis Fort Hood. Luther werkt momenteel aan twintig zaken van militairen die lijden aan een posttraumatische stressstoornis (PTSS) en door hun commandanten werden geterroriseerd of geen fatsoenlijke behandeling kregen voor hun problemen.
 
Hij hoopt dat eenherhaling van het drama dat op 5 november plaatsvond in Fort Hood voorkomen kan worden. Op 5 november schoot majoor Nidal Hassan, die zou lijden aan secundaire traumatische stress en werd getreiterd omdat hij moslim was, dertien militairen op de basis dood. “De basis is gelegd voor een nieuwe crisis, een nieuwe schietpartij. De sfeer is hier explosief en er is nog niets opgelost”, zegt Luther.

Zorgen

De ontslagen Manion zegt zich grote zorgen te maken over de toekomst van de getraumatiseerde militairen. “Als moorden op andere militairen, echtgenotes en drama’s zoals in Fort Hood uitblijven, dan zijn er altijd nog de zelfdodingen, het alcoholmisbruik en huiselijk geweld door mannen die voorheen normaal functioneerden. Nu zeggen ze de maatschappij niet meer aan te kunnen. Ze kunnen andere mensen niet verdragen. Ze kunnen niet tegen commotie en hebben het gevoel dat ze alleen nog in “in de bossen” kunnen leven. Het zijn gebroken mensen die niet meer functioneren en geen enkele bijdrage meer kunnen leveren aan de samenleving”, zegt Manion.
Volgens het Korps Mariniers pleegden in 2008 minstens 42 mariniers zelfmoord. Zesenveertig mariniers deden een zelfmoordpoging.
Een voorbeeld van gebrekkige hulpverlening aan militairen is het geval van Lateef Al-Saraji, die uit Irak terugkwam met een ernstige posttraumatische stressstoornis. Het kostte hem maanden om op zijn basis een hulpverlener te spreken te krijgen. Vervolgens werd hij verwezen naar een psychiater buiten de basis, die bij hem PTSS vaststelde.
In een e-mail aan Luther schrijft Saraji dat hij het gevoel het dat het niemand op de basis iets kon schelen hoe hij zich voelde. “Op 1 juli schreef de psycholoog een brief waarin hij mij adviseerde twee weken vrij te nemen.” Zijn leidinggevende, sergeant eerste klasse Duncan,  weigerde dat echter en beschuldigde hem van afwezigheid zonder verlof. “Ik werd ontzettend depressief en wilde mezelf van kant maken. Ik kon niet meer tegen het racisme en de vooroordelen.”
Nadat hij daarna tijdens een telefoongesprek met de legeraalmoezenier hoorbaar een wapen doorlaadde, werd hij met spoed opgenomen op een psychiatrische afdeling op Fort Hood. Na een week werd hij voor drie weken overgeplaatst naar een militaire faciliteit in Wichita Falls, waar hij door vijf medemilitairen werd uitgescholden voor ‘zandneger’ en ‘towel head’ (een Amerikaans scheldwoord voor Arabieren). Hij werd overgeplaatst naar een andere verdieping in het ziekenhuis, maar vreesde voor zijn veiligheid en probeerde het ziekenhuis te ontvluchten.
Na terugkeer op Fort Hood moest Saraji opnieuw continu minachtende opmerkingen van zijn sergeant aanhoren. “Dan weet je dat er twee mogelijkheden zijn: of hij doet zichzelf iets aan, of hij doet zijn sergeant iets aan”, zegt Luther. “Deze lagere commandanten blijven hun ondergeschikten treiteren, zelfs als ze aangeven opnieuw uitgezonden te willen worden. Saraji had zelfs aangeboden weer terug te gaan naar Irak. Als je probeert deze treiterende militairen op non-actief te krijgen, blijkt bijna altijd dat ze zelf slachtoffer zijn geweest van commandanten die hen ook intimideerden en kleineerden.”

Hardnekkig probleem

Op 29 september, vijf weken voor het bloedbad op Fort Hood, stuurde Manion een brief naar president Barack Obama. Daarin schreef hij onder meer dat hij in de vijfentwintig jaar dat hij als psychiater werkzaam is, nog nooit “zoveel intens emotioneel lijden en psychologische gebrokenheid” had gezien als bij deze goed opgeleide en - voor hun uitzending - sterke mariniers.
Ook wees hij op zijn ervaringen op Camp Lejeune, waar de hulpverlening in zijn ogen sterk te wensen overliet en oorlogsveteranen vaak blootstaan aan psychologische intimidatie. “Deze ervaringen wijzen op een hardnekkig probleem op Camp Lejeune en misschien wel in het hele leger”, schreef hij.