Récoprocité, c’est quoi ça pour VW?

De overheid en dus finaal de belastingsbetaler heeft 35 miljoen euro geïnvesteerd in het Automotive Park om zo VW in Vorst te verankeren.  Dit jaar alleen al kreeg VW 40 miljoen euro van de overheden. De NMBS investeerde 70 miljoen euro op de site. In 2005 verdubbelde VW zijn winst tot 1,12 miljard euro. Tegen 2008 wil VW zijn winst verhogen tot 5,1 miljard én de totale beurswaarde van het bedrijf bedraagt momenteel ruim 28,8 miljard.
Een mens zou durven stellen: het is de hoogste tijd voor bedrijven om eens iets terug te doen. De Belgische bevolking in het algemeen en de VW-werknemers in het bijzonder hebben zich immers heel gastvrij opgesteld voor VW. Is het niet meer dan normaal dat een bedrijf dat zoveel cadeaus en steun heeft gekregen iets terugdoet?
Verstandige critici zullen beweren dat de regering sinds de globalisering zijn greep op het multinationale bedrijfsleven is verloren. Dit klopt zeker. Toch is reeds sinds jaar en dag één van de voornaamste functies van een overheid dat die ervoor zorgt dat samenwerking en wederkerigheid kunnen gedijen in een wereld vol spelers die enkel aan het eigen fortuin denken.
Een overheid heeft de morele plicht ervoor te zorgen dat hetgeen gebeurt in een land in sociaal opzicht nuttig is. Op dit moment heeft de regering evenwel duidelijk zijn tanden stuk gebeten op de angstpsychose die het bestuur van VW – al dan niet bewust – heeft uitgelokt.
Het zou perfect anders kunnen indien er op drie niveaus gehandeld wordt om het tij te doen keren. Eerst en vooral op nationaal vlak. De geschenken die de overheid uitkeert aan het patronaat hebben bewezen helemaal niet te werken. Er wordt zomaar met miljarden euro’s sociaal zekerheids -en belastingsgeld gegooid zonder daar ook maar iets voor terug te vragen. Blijkbaar gaat de regering uit van de onuitgesproken gedachte dat patroons door deze cadeaus bereid zullen zijn extra werk te scheppen.
Niets is evenwel minder waar. Het enige dat deze cadeaus doen is het bedrijf in kwestie een concurrentieel voordeel geven zonder zich ook maar te bekommeren om tewerkstelling. Om een aanzet te geven: een gezonde politiek ten aanzien van bedrijven zou dan ook steeds voorwaardelijk moeten zijn. Indien een multinational zijn belofte breekt, dan is het maar fair ze een deel van het door de overheid geïnvesteerde kapitaal moet terug betalen. Hoe dit net kan werken, daar valt over te discussiëren.
Het tweede en derde niveau dat aandacht verdient is het Europese en mondiale niveau. Indien de EU immers zijn geloofwaardigheid bij de bevolking wil herstellen, dan is ook op dit niveau actie vereist. Europa heeft immers de middelen om zaken af te dwingen. Denken we maar aan het IMF, de Wereldbank, de Wereldhandelsorganisatie (WHO) en de Internationale Arbeidsorganisatie (IAO).
Het afstemmen van de beslissingen van deze organisaties op elkaar zou al een goed begin zijn. Zo is het WHO bijvoorbeeld tegen minimumlonen terwijl het IAO er volledig voor is. Men zou ook de IAO-beslissingen als productievoorwaarde kunnen invoeren voor import in de EU.
Op deze wijze kunnen goederen die in mensonwaardige omstandigheden zijn geproduceerd de weg naar de EU niet meer vinden. Ook binnen de EU zou men dezelfde IAO-voorwaarden kunnen installeren. Verder, waarom zou men de standpunten van de individuele EU-leden niet openbaar maken. Misschien wordt de Kafkaiaanse situatie dan vermeden dat de regering in België voor een minimumloon is, terwijl ze net het tegenovergestelde standpunt innemen in de WHO.
Er is maar een besluit mogelijk voor de objectieve denker: de negatieve spiraal kan én moet omgebogen worden. De instrumenten zijn er mits een beetje creativiteit en goede wil. Laat het nu net dat laatste zijn wat momenteel lijkt te ontbreken in ons Belgenland, alle samenwerking en wederkerigheid ten spijt.
Philippe Desmet, Gent
Op de website van MO.be is er plaats voor opiniestukken. Zelf een bijdrage leveren? Stuur je bericht naar webredactie(at)mo.be.