Regionaal transportbeleid heeft lange weg te gaan

Het olierijke Angola heeft slechts 850 kilometer bruikbare spoorwegen. Ter vergelijking: België is 41 keer kleiner en heeft 3471 kilometer spoor. Zuid-Afrika, het meest ontwikkelde land in de regio, is er niet veel beter aan toe dan zijn buurlanden. “Na 15 jaar verwaarlozing valt het spoorwegnet in stukken uiteen”, zucht Paul Browning van Lesiba Mudau Transport Consulting in Pretoria, “Daarbij komt dat de overbelaste havens dringend geld nodig hebben en de douaneprocedures moeten worden vereenvoudigd”.

De aftakeling van het spoor zorgt voor een verkeersinfarct op de wegen, die meer en meer gevaarlijke goederentransporten moet slikken. Tussen 2002 en 2004 waren er 418 incidenten met lekkende tankwagens, moesten 661 ladingen worden overgepompt en raakten 117 tankwagens van de weg. De secundaire wegen, waarvan 240.000 kilometer niet geasfalteerd is, zijn in deplorabele staat en dringend aan een onderhoudsbeurt toe.

De administratieve rompslomp aan sommige grensovergangen maakt de zaak nog erger. In het Zambiaanse grensplaatsje Chirundu duurt het gemiddeld een week voor vrachtwagens op weg naar de Zuid-Afrikaanse havenstad Durban verder kunnen rijden. In Beitbridge in Zimbabwe zijn de grenswachters wat ijveriger: daar sluizen ze er elke dag 600 trucks door op weg naar Durban. Vertragingen aan de grens kosten de Ontwikkelingsgemeenschap van Zuidelijk Africa (SADC) 40 miljoen euro per jaar, schat Zuid-Afrikaans transportminister Jeff Redebe.

Regionale transportverbindingen zijn een prioriteit in het NEPAD-programma dat Afrikaanse staatshoofden hebben opgezet om het zwarte continent opnieuw economisch aantrekkelijk te maken. Sinds 1996 wordt gewerkt aan de Maputo Development Corridor tussen de hoofdstad van Mozambique en de noordelijke provincie Gauteng in Zuid-Afrika, het economische zenuwcentrum van het land. De Beira-corridor verbindt Mozambique met Zimbabwe en de Bas-Congo-corridor verbindt Angola met de beide Congo’s. (MC/PD)