Revolutie in 140 tekens

Vroeger was het simpel.  De protagonisten, dat was het Lumpenproletariaat, staking was het wapen bij uitstek en de fabrieken waren het schouwtoneel.  In dat concept is er de voorbije decennia de klad gekomen. In Portugal was de revolutie het werk van soldaten met een anjer in de loop van hun geweer.  Het icoon was Otelo, nota bene een majoor.  Hij heeft school gemaakt bij de Egyptische militairen.

Toen op nieuwjaarsdag 1994 in Chiapas de zapatisten hun plaats in de geschiedenis opeisten, bleken zij al gauw hun boodschap via het nog prille internetkanaal te verspreiden.  Dat was wennen.  Maar ze hadden tenminste met een echte guerrillero als subcommandante Marcos nog een gezicht, zij het verborgen achter een bivakmuts.  Als er al iemand het uithangbord van de twitterrevolutie is in Egypte, dan is het Wael Ghonim, een marketeer van Google. Dat  zie ik de oude Karl Marx graag integreren in zijn theorieën over de revolutie.

We moeten lessen trekken uit wat er zich in Caïro afgespeeld heeft.  Elkaar oproepen om naar het Schumanplein te trekken, daar het verkeer lam te leggen en het ontslag van Merkel, Van Rompuy en Barroso te eisen.  Afdwingen dat hun opvolgers (dat hoeft niet persé een Militaire Raad te zijn) als de vliegende weerga plannen op tafel leggen om Tunesische bootvluchtelingen een humane opvang te verzekeren, minderheidsgroepen te verwelkomen in plaats van ze te stigmatiseren voor het zogenaamde failliet van de multiculturele samenleving, het democratische deficit van de Unie te verkleinen en de weer geld als slijk verdienende banken als Fortis en KBC te laten betalen voor de crisis.

Als dat geklaard is, geven we elkaar rendez-vous op het Martelarenplein.  Daar gaan we niet weg tot Kris opnieuw op de flanken van de Aconcagua vertoeft en de uit teflon en beton opgetrokken gevoelloze karikaturen in zijn ploeg vervangen zijn door wie niet door Vlaamse arrogantie gedreven is.  Geen makkelijke opdracht, ik besef het.  En naar welk plein moeten we daarna afzakken om welke federale regering tot ontslag te dwingen ?  Dat is een moeilijke, geef ik toe. Maar wie er op 23 januari in Brussel de aanslepende regeringsonderhandelingen aan de kaak stelde of afgelopen donderdag Bij St.-Jacobs in Gent in zijn blootje op het volksfeest rondliep, is niet voor één gat te vangen.  Wordt frietrevolutie het woord van het jaar?

Het revolutionaire concept dat de Egyptenaren in de praktijk gebracht hebben, schept nieuwe exportmogelijkheden.  Ooit verkochten we onze communautaire spitstechnologie als een onovertroffen middel om spanningen tussen gemeenschappen te ontzenuwen.  Die markt is opgedroogd.  Maar andere openen zich. De Egyptische regering heeft als taak om de lopende zaken af te wikkelen.  Waar zit de knowhow om haar bij te staan?  Ja toch.  Afzetgebieden genoeg.

Als het een beetje meewil, zitten binnenkort Algerije, Bahrein, Jemen, Jordanië, Libië, Marokko en Iran ook met een regering van lopende zaken.  Met Minister Q hebben we een politicus die met één twitterbericht van 140 tekens een regering heeft laten vallen.  Er zijn synergieën te ontwikkelen met de actievoerders op het Tahrirplein en hun epigonen in de Maghreb en het Midden-Oosten.

Laten we ook gauw de splitsing van België voorbereiden.  Kunnen we die expertise aanwenden om Zuid-Soedan onze diensten te verlenen.  Daarbij hoeft het niet te blijven.  In Katanga hebben we het al eens geprobeerd.  Dat kan beter.  Aan wie stuur ik straks mijn eerste twitterbericht?