Schuldverlichting is efficiënte ontwikkelingshulp

Indonesië en de Filipijnen spenderen drie keer meer aan de aflossing van hun internationale schulden dan aan gezondheidszorg en onderwijs. Nochtans hebben die landen geen perspectief op de kwijtschelding van hun schuldenberg, die nauwelijks af te betalen is.

Sinds de G8-top van medio 2005, maken 19 van ‘s werelds allerarmste landen deel uit van een akkoord voor schuldkwijtschelding. Hun multilaterale geldschieters, de Wereldbank en het Internationaal Monetair Fonds, laten de rekening vallen op voorwaarde dat het vrijgekomen geld goed wordt geïnvesteerd. Slechts tien andere landen maken kans om toe te treden tot het kwijtscheldingsakkoord van de rijkelandenclub.

Het akkoord treedt in werking in juli 2006 en komt neer op een injectie van 37 miljard dollar (over een periode van 40 jaar) in de begroting van die tien landen, staat in het rapport ‘2006 policy platform’. Dat zal een rechtstreeks effect hebben op het leven van 290 miljoen mensen.

Jubilee Australië vraagt dat de schuldkwijtschelding wordt uitgebreid naar alle 66 landen die arm genoeg zijn om van de Wereldbank te kunnen lenen tegen een laag tarief. “Slechts één inwoner op tien in ontwikkelingslanden geniet nu van het akkoord voor kwijtschelding. Er zijn er veel meer die het nodig hebben”, zegt Luke Fletcher, de coördinator van Jubilee Australië.

‘A case for debt relief’, een tweede rapport van dezelfde organisatie, onderzoekt wat het effect van eerdere schuldkwijtscheldingen was in landen als Zambia en Tanzania. De conclusie van dat rapport luidt dat schuldverlichting een erg efficiënte vorm van armoedebestrijding is. (MM)