Tsunami-slachtoffers Andamaneilanden nog altijd in kampen

Eind oktober waren een aantal overlevenden van de tsunami op de Indiase Andaman- en Nicobareilanden het eindelijk moe. De Indiase eilandengroep ligt 1200 kilometer van de oostkust van India, maar op amper 150 kilometer van het epicentrum van de beving die de vloedgolf veroorzaakte. Hut Bay, het grootste dorp op Little Andaman, het op drie na grootste eiland, werd volledig vernield. Twee jaar later hebben de mensen het zelfs moeilijk gewoon maar informatie te krijgen over permanente behuizing.

Mensen uit Hut Bay en een tweede dorp, Netaji Nagar, staken de koppen bij elkaar en stuurden een memorandum naar de districtsoverheid. Ze vroegen toestemming om zelf permanente huizen te bouwen volgens hun eigen behoeften, wat goedkoper zou zijn dan de officieel geschatte kostprijs. Ze wilden ook zelf de plek kiezen waar die huizen moeten komen: dus niet op plekken als Janata Tekri, op 500 meter van de zee, waar mensen bang van zijn.

De overheid gaf geen kik. Daarop hielden meer dan 1.000 mensen een openbare demonstratie voor het overheidsgebouw. Ze gaven de topfunctionarissen een tweede memorandum, waarin ze waarschuwden dat als er binnen vijf dagen niks werd ondernomen, mensen in hongerstaking zouden gaan.

Weer geen reactie. Dus verzamelden op 15 november zo’n 2.500 mensen zich voor het overheidsgebouw voor hun hongerstaking. Ze wilden een gesprek met de functionarissen, maar die verklaarden het protest illegaal en lieten de deelnemers arresteren.

Al snel was de chaos compleet. De politie chargeerde met gummiknuppels met als voorwendsel dat iemand een fles had binnengegooid in het politiestation. Bijna tweehonderd mensen raakten gewond en meerdere moesten naar het ziekenhuis. Later die nacht kwam de politie het ziekenhuis binnen en voer opnieuw uit tegen de gewonde protestanten.

Complimenten van Clinton

Anupama Muhuri van de hulporganisatie ActionAid India die hier werkt, bevestigt het grote verschil tussen de gerichte aanpak van de tsunami-heropbouw op het Indiase vasteland en de schrijnende situatie op de eilanden. Bill Clinton had bij zijn bezoek aan Zuid-India eerder deze maand als speciaal gezant voor de Verenigde Naties lovende woorden voor de snelheid waarmee de mensen van Cuddalore in de deelstaat Tamil Nadu permanent onderdak voorzagen voor alle tsunami-slachtoffers. “Florida kan hier veel van leren”, zei Clinton.

Het Housing and Land Rights Network’s South Asia Regional Programme (HLRN-SARP) en het HAQ-Centre for Child Rights bezochten de regio al in februari 2006 en rapporteerde dat de overlevenden op de Andamaneilanden zich “verwaarloosd en verraden voelen, en uitgeput naarmate hun geduld en uithoudingsvermogen steeds weer op de proef worden gesteld”.

De ngo’s stelden dat er ernstige problemen waren die dringend aandacht eisten. De kartondunne wanden maken de shelters onleefbaar in de tropische temperaturen en de leefomstandigheden schrijnend. Overlevenden werden niet geconsulteerd en moesten zich vestigen waar de overheid wou.

Inwoners van Padauk Tikree, ook op Little Andaman, hadden herhaaldelijk gevraagd dat er een weg zou worden aangelegd naar het kamp. In februari 2006 was die weg nog altijd niet af, en in erbarmelijke toestand. De dichtstbijzijnde bushalte was een halve kilometer verder en zwaarbeladen mensen moesten een steile helling op naar het kamp.

Het gebrek aan planning bleek uit de slechte regenwaterafvoer, met plassen voor de shelters tot gevolg, en de ongelukkige ligging van de toiletten: alleen te bereiken via een steil rotsachtig pad, zonder water in de buurt. “Vooral ‘s nachts zijn ze erg moeilijk te bereiken”, zei S. Narayanamma, een vrouw van in de zestig in het Padauk Tikree-kamp. (ADR/MC)