Van de tsunami in de drup

Veel van wat overheden hebben gedaan in uitzonderlijk moeilijke omstandigheden was goed. Maar dit rapport wijst op een cultuur van falen tegenover een aantal van de meest behoeftigen, de armsten en de mensen die al in de marge van de maatschappij leven doordat ze vrouw zijn, of door hun ras of etnie. Dat zegt Ramesh Singh, het hoofd van de internationale ngo ActionAid International.

Samen met twee andere organisaties, People’s Movement for Human Rights Learning (PDHRE) en Habitat International Coalition publiceerde Action Aid woensdag een studie over de overlevers van de tsunami in Indonesië, Thailand, Sri Lanka, India en de Maldiven.

Maak plaats voor toeristenresort

Alle vijf de landen worden beschuldigd van discriminatie bij de hulpverlening, gedwongen verhuizingen, willekeurige arrestaties en geweld tegenover vrouwen. Overheden maakten van de ramp gebruik om nieuwe regels in te voeren of bestaande te versterken die mensen hun recht op land ontnemen, stelt het rapport.

Concreet werden onder het mom van veiligheid ‘bufferzones’ ingevoerd die mensen weghaalden uit kustzones, waarbij vissers en andere hun inkomen verliezen. De bewoners van Manginpudi Beach village, in de Indiase deelstaat Andhra Pradesh, India, moesten twee kilometer verder gaan wonen, waardoor er plaats kwam voor nieuwe toeristenresorts.

Weduwen en andere alleenstaande vrouwen kregen in vele gevallen geen erkenning als ‘huishouden’ en liepen zo compensaties mis. Nieuwe huizen werden gebouwd zonder rekening te houden met privacy en veiligheid voor vrouwen. Migranten, daklozen, etnische minderheden kregen stuk voor stuk weinig of geen steun en werden buitengesloten uit beslissingen. Dat geldt ook voor dalits (de zogenaamde onaanraakbare laagste kaste in India), Moken (zeenomaden) in Thailand en de oorlogsvluchtelingen in Sri Lanka.

In het algemeen noemt het rapport de omstandigheden waarin vele slachtoffers 13 maanden na de ramp leven ongelooflijk grimmig.Vele slachtoffers leven nog steeds in bojna onbewoonbare tenten. Ze hebben vaak geen toegang tot gezondheidszorg en andere basisvoorzieningen. Duizenden kinderen konden nog niet terug naar school, vrouwen voelen zich onveilig, mensen hebben nog geen nieuw inkomen en blijven onzeker over hun toekomst.

Oproep naar internationale gemeenschap

Nochtans heeft de internationale gemeenschap in het totaal meer dan 11,3 miljard euro gegeven voor de heropbouw na de tsunami. Maar de uitdagingen van een van de grootste natuurrampen ooit waren nooit eerder gezien. De vloedgolf eiste meer dan 250.000 doden dwong 2,5 miljoen mensen te verhuizen of maakte hen dakloos.

Hulp alleen is niet genoeg bij zo’n situatie , zegt het rapport. De rol van de overheden is cruciaal. Om hulp effectief te maken, moeten zij wetten invoeren die de kwetsbare groepen helpen. Ze moeten zorgen dat het grootste deel van de hulp naar de armsten gaat en sociale bescherming voorzien voor de meest gemarginaliseerde groepen. Het is hun taak te voorkomen dat bedrijfsbelangen het recht van mensen op huisvesting en inkomen met de voeten treden.

De kern van alles, volgens het rapport, is dat getroffen gemeenschappen in staat moeten zijn mee te beslissen wat er moet gebeuren. Ze moeten daarvoor geïnformeerd worden, en alle leden van de gemeenschap, ook vrouwen en andere gemarginaliseerde groepen, moeten aan het beslissingsproces kunnen deelnemen.

De studie beveelt aan dat het VN-systeem sterker controleert of de mensenrechten gerespecteerd worden. Ook roept ze de internationale gemeenschap , waaronder de internationale financiële instellingen als de Wereldbank en het IMF, op om mensenrechten op te nemen in hun beleidsregels voor humanitaire steun.

Ramesh Singh : De verantwoordelijkheid ligt bij ons allemaal om het gedoneerde geld te gebruiken om een blijvend verschil te maken voor de miljoenen families die het slachtoffer werden van de tsunami. ADR)

http://www.actionaidusa.org/tsunami.php