Wereldcup daklozen vandaag van start

We dromen allemaal en niemand van ons wil ontwaken, vertelt Alejandro Martínez, de enthousiaste kapitein van het Argentijnse voetbalelftal. Ik had zo’n honger op straat, had zo’n kou, ik had me nooit kunnen voorstellen dat ik iets als dit zou ondernemen, vertelt de 34-jarige amateurvoetballer.

Kapitein Martínez is een van de daklozen die elke dag een daklozenkrant proberen te slijten. Met de inkomsten kon Martinez ervoor zorgen dat hij opnieuw kon omgaan met zijn vier kinderen. Zij zijn blij dat ik kan reizen. Ze vragen me cadeautjes mee te nemen.

Martínez heeft beschutting gevonden in een plaats die door de stadsadministratie van Buenos Aires wordt gerund. Zijn kamergenoten kijken naar hem als een vedette. De Argentijnse Voetbalassociatie heeft hem en zijn ploegmaten een uitrusting gegeven die in niets te onderscheiden is van de officiële tuitjes. Alleen de echte insignes ontbreken.

Maar af en toe wordt de droom onderbroken. Bijvoorbeeld door de visumcontroles die fort Europa verricht. De Argentijnse coach, Luis Reyes, moest op het laatste nippertje worden vervangen door zijn landgenoot Sergio Rotman. De Zweedse overheid weigerde Reyes een visum te geven. Ook het Oostenrijkse team had problemen. De Oostenrijkers telden enkele Afghaanse en Afrikaanse vluchtelingen onder hun spelers, en ook daar deed de Zweedse overheid moeilijk over. Nog moeilijker was het voor de dakloze deelnemers van Kameroen en Nigeria, landen die elk jaar een aanzienlijk aantal asielzoekers richting Europa sturen.

Het papierwerk is een nachtmerrie, bevestigt Patricia Merkin, hoofd van de daklozenkrant HBA in Buenos Aires. Haar krant was de initiatiefnemer voor
de Argentijnse deelname aan het tornooi, dat wordt georganiseerd door de Verenigde Naties en de Europese UEFA. Ze willen geen groepje sociale
verschoppelingen. Ze zijn bang dat die willen blijven, aldus Merkin.

Volgend jaar is het de beurt aan New York om het evenement te huisvesten. Ook daar worden organisatorische problemen verwacht, zeker met de verscherpte controles aan de Amerikaanse grenzen en luchthavens. Een jaar later is het de beurt aan Kaapstad.

Deelname aan de wereldbeker voor daklozen verandert het een en ander in het leven van de deelnemers. Een speler die meedoet, vindt vaak opnieuw de moed om
ertegenaan te gaan. De beker is een ervaring die op verschillende manieren de horizon weer opentrekt. Zo organiseert de Braziliaanse afvaardiging Engelse les
voor zijn spelers, opdat ze met de spelers van andere werelddelen zouden kunnen communiceren.

Van de 104 spelers die vorig jaar op het tornooi in Oostenrijk op de grasmat aantraden, hebben er 31 een vaste job gevonden. De helft van de deelnemers zag
zijn situatie gevoelig verbeteren. Meedoen is hier, meer dan in elk ander tonooi, belangrijker dan winnen.

Het verhaal van de Argentijn Hugo Gómez, 44 jaar, is sprekend. Gómez speelde jaren gelden in een Argentijnse topclub, maar slaagde er niet in zich van
een vaste stek te verzekeren. Twee maanden voor de economische, sociale en politieke instorting van het land, verhuisde hij naar de hoofdstad. Het was het
begin van een roetsjbaan naar de onderste regionen van de Argentijnse samenleving. Hij verliet het huis, begon te drinken en werd dakloos. Hij bedelde en kwam bij de HBA-daklozenkrant terecht. Via de krant raakte hij in het elftal.

Vorige woensdag drong het tot hem wat dat betekende. Die dag werd zijn ploeg in de dure buurt Ricoleta, in Buenos Aires, in voetbalshirt geïnterviewd door de
Argentijnse televisie. Een vrouw met een baby op de arm kwam op het gebeuren af en begon om kleingeld te bedelen. Het was ongelooflijk. Zij (de teamgenoten)
waren aan de andere kant, vertelt Merkin. Het is ook een stimulus voor hen die achterblijven, voor hen die nog steeds voetballen voor onze kantoorgebouwen.

Op 1 augustus kan het winnende team naar ‘huis’. (GD/PD)