Zimbabwaanse stadsvrouwen tuinieren om honger te bestrijden

Zimbabwe is het land met de hoogste inflatie ter wereld. De economie is met 70 percent gekrompen sinds Robert Mugabe met zijn controversiële landhervorming begon. De economische recessie confronteert miljoenen Zimbabwanen met werkloosheid, armoede en honger. Het Wereldvoedselprogramma schat dat de helft van de bevolking het komende jaar voedselhulp nodig zal hebben door de opeenvolgende slechte oogsten.
Mavis Dube, een 41-jarige vrouw, redt zich door het verbouwen en verkopen van groenten. Dube had geen inkomen en moest op zoek naar een manier om haar gezin te voeden. Samen met negen andere werkloze vrouwen deed ze een aanvraag bij het gemeentebestuur van Bulawayo voor een stuk land dicht bij een gemeentelijke waterput.

Luxe

De vrouwen verbouwen nu tomaten, kool, uien, sla en andere groenten in een gemeenschappelijke tuin. Met hun werk slagen ze erin hun gezinnen te voeden en zorgen ze bovendien voor een extra inkomen. Dube behoort tot de schaarse Zimbabwanen die nog in staat zijn geregeld brood, suiker en vlees te kopen. Dat zijn echte luxeproducten geworden. “We zijn niet rijk”, zegt ze, “maar ik kan mijn kinderen naar school sturen en af en toe een brood kopen.”
Momenteel kost een brood 0,8 euro in Zimbabwe. Het gemiddelde salaris bedraagt minder dan 8 euro per maand. Elke vrouw die in de gemeenschapstuin werkt verdient ongeveer 40 euro per maand. “We verkopen in Zuid-Afrikaanse rand, waarmee we ons indekken tegen de inflatie”, legt Katherine Zulu uit, een andere werkster in de gemeenschappelijke tuin.
“Met onze winst kopen we basisproducten die we in Zimbabwe niet meer vinden, zoals maïsolie, zeep voor de was, en rijst. Allemaal afkomstig uit Zuid-Afrika”, zegt Zulu. De vrouwen gebruiken het geld verder voor de aankoop van pesticiden en het onderhoud van de gemeentelijke waterput.

Geen steun uit Harare

Gemeentelijk ambtenaar Ralph Maweni zegt dat hij het tuinproject ondersteunt omdat het vrouwen de kans geeft te overleven in “ondraaglijke economische omstandigheden.”
Dube en haar collega’s zijn teleurgesteld omdat ze nog geen enkele vorm van steun ontvangen hebben van de regering. “We zouden meer dan gelukkig zijn met steun om meer grond, pesticiden en meststoffen te kopen”, zegt Dube. “We hebben het gevoel dat de regering enkel mensen helpt die specifieke politieke partijen ondersteunen. Die krijgen altijd grond en andere bijstand. Maar wij laten hier zien dat we zelfs in deze barre tijden met weinig of geen hulp iets kunnen bereiken.”