Met Lagarde beloont KULeuven de veroorzakers van de crisis

Dit eredoctoraat maakt pijnlijk duidelijk hoe ver de KUL staat van de realiteit van de Europese werkende bevolking. Sinds 2008 heeft het IMF (in samenwerking met de Europese Commissie en de ECB, samen de zogenaamde trojka) de landen die het hardst geraakt werden door de crisis zware bezuinigingsplannen opgelegd en zo nog verder de afgrond in geduwd. In Griekenland heeft het IMF een enorme privatiseringsgolf laten doorvoeren. Piraeus, Griekenlands grootste haven, is grotendeels verkocht aan de privésector, net zoals zo maar eventjes 23 overheidsbedrijven. In totaal is 50 miljard aan overheidsbezit onder de hamer gegaan.

Tekort aan medicijnen

De trojka deed Griekenland reeds 310 miljoen euro besparen in de gezondheidszorg en daar komt in de volgende 3 jaar nog eens 1,43 miljard bij. Het aantal openbare ziekenhuizen werd al teruggeschroefd en er is een groeiend tekort aan medicijnen. Kinderen die op school flauwvallen van de honger zijn al geen uitzondering meer. En het is nog niet voorbij, want Angela Merkel, bondgenoot van Lagarde in de besparingspolitiek, zei al dat de er nog mogelijkheden zijn om de pensioenleeftijd naar 67 jaar op te trekken en het ontslagrecht te versoepelen.

Volgens Lagarde hebben de Grieken dit over zichzelf afgeroepen door hun belastingen niet te betalen. Daarbij vergeet ze te vermelden dat het grote Griekse vermogens zijn die nauwelijks belastingen betalen en niet de werkende bevolking.

Andere landen

Maar Griekenland is jammer genoeg niet het enige land dat getroffen wordt door het desastreus beleid van het IMF. De trokja kwam verder neergestreken in Portugal om maatregelen op te leggen die simpelweg neerkwamen op loonsvermindering (onder andere algemene verhoging van de inkomstenbelasting), wat natuurlijk ook daar leidde tot grote straatprotesten. In Spanje is het niet veel beter: daar bedraagt der werkloosheid nu 23% ten gevolge van de crisis en het besparingsbeleid – bij jongeren is dit zelfs 1 op 2!

Volgens Lagarde hebben de Grieken dit over zichzelf afgeroepen door hun belastingen niet te betalen. Daarbij vergeet ze te vermelden dat het grote Griekse vermogens zijn die nauwelijks belastingen betalen en niet de werkende bevolking.

Het zijn niet de zogezegd luie Griekse, Spaanse, Portugese, Italiaanse en Ierse werknemers die de crisis hebben veroorzaakt. Deze financiële en economische crisis vloeit voort uit de ongebreidelde winsthonger van de grote bankiers, speculanten en grote bedrijven en uit het vernietigen van de koopkracht door loonstagnatie en gesnoei in overheidsbedrijven en sociale zekerheid. Het aandeel in de totale rijkdom van het inkomen uit kapitaal is sinds de jaren 70 drastisch gestegen tegenover het inkomen uit arbeid. Het is juist deze transfer van arm naar rijk, van werknemers naar werkgevers die eender welke duurzame economie onmogelijk maakt.

Crisis, maar niet voor iedereen

De economische elite, inclusief de Duitse bankiers die door Merkel, Lagarde en consorten op hun wenken worden bediend, beseften dit maar al te goed. Maar in plaats van het te verhelpen door te investeren in een sociale economie hebben ze integendeel het proces nog versterkt om er winst uit te slaan, onder andere door te speculeren op overheidsobligaties. Bijgevolg heeft de crisis niet alleen geleid tot een collectieve verarming van de werkende bevolking, maar ook tot een steeds groter vermogen van de allerrijksten. Een half procent van de wereldbevolking bezit nu reeds 38% van alle rijdom op aarde! Het is crisis, maar duidelijk niet voor iedereen.

Het IMF van Lagarde probeert met de oorzaak het gevolg te bestrijden. De recepten die worden toegepast – besparingen in de sociale sector, snoeien in overheidsuitgaven, bezuinigingen in overheidsbedrijven, een loonstop – zijn net dezelfde als degene die tot deze crisis hebben geleid en leiden tot een collectieve verarming van de werkende bevolking. Het beleid van het IMF en de trokja leidt tot een nog grotere transfer van de rijkdom van de werkende bevolking richting de bankiers, speculanten en grote ondernemingen. Het beleid van het IMF is zo rampzalig dat zij onlangs zélf in haar “World Economic Outlook” moest toegeven dat ze er “serieus naast zit” met haar berekeningen.

De Europese bevolking laat haar stem duidelijk horen in de vele protesten. Een signaal zoals dit eredoctoraat kunnen wij niet zomaar aan ons voorbij laten gaan. Wij weigeren blindelings akkoord te gaan met dit Europa van besparingen en cadeaus voor de grote bedrijven. Wij nemen het niet dat de kosten van de crisis worden afgewenteld op hen die er het meest door getroffen worden, en niet op hen die de crisis hebben veroorzaakt. Wij protesteren tegen dit eerbetoon voor iemand die de Europese werkende bevolking in de miserie duwt. Dit beleid verdient een nul, geen doctoraat van de KUL.