Minister Peeters, kunt u zich de combinatie flexibiliteit en kwetsbaarheid voorstellen?

Geachte minister,

De beste stuurlui staan aan wal volgens de gekende zegswijze. Bij deze wil ik het dan ook niet wagen te beweren dat ik een betere politicus zou zijn dan u. Maar op de internationale vrouwendag, richt ik mij speciaal tot U. Ik zou een oproep willen doen om de gevolgen van uw plan om de uurroosters nog slecht één dag in plaats van de wettelijke vijf dagen vooraf bekend te maken, onder ogen te zien.

Als moeder van 2 kinderen en als kaderlid betrokken bij de distributiesector en callcenters trek ik me deze problematiek erg aan. Ik zie de flexibiliteit om me heen alsmaar toenemen. En dat baart me zorgen. In mijn bedrijf krijgen sommige werknemers slechts 2 weken vooraf hun uurrooster, bij anderen 3-4 weken vooraf. En dat vraagt van onze mensen al een ongelofelijke organisatie die wij vaak onderschatten.

Hoe kunnen we de werknemers binnenkort in een situatie brengen waarbij ze pas één dag vooraf weten of ze al of niet moeten werken?

Hoe kunnen we de werknemers binnenkort in een situatie brengen waarbij ze pas één dag vooraf weten of ze al of niet moeten werken? Werknemers die een leven hebben naast hun parttime job. Deze vrouwen en mannen gaan een (vaak onvrijwillig) deeltijdse baan nog moeilijk met een tweede baan kunnen combineren. Nochtans is die tweede job broodnodig want deze regering heeft ervoor gezorgd dat de bijpassing voor onvrijwillige parttimers gehalveerd werd en binnenkort mogelijks volledig verdwijnt.

Werknemers zullen moeten afhaken, omdat de combinatie van een gezin met een super flexibele job niet haalbaar is. Werknemers, veelal vrouwen, vrezen om hun loopbaan te moeten onderbreken omdat ze een gezin hebben met kinderen waarvoor ze de opvang niet kunnen regelen.

Werknemers die vervangen worden door jonge werklozen, die deze flexibele banen enkel noodgedwongen aannemen, omdat ze het risico niet kunnen nemen geschorst te worden door RVA. En een paar jaar later in dezelfde situatie komen, wanneer ze wel een gezinsleven hebben en dit ook voor hen niet te combineren valt. Werknemers die later niet op een volledig pensioen kunnen rekenen omdat ze hun loopbaan onderbroken hebben… Werknemers die straks onder de armoedegrens moeten leven.

Kunt u zich inbeelden hoe moeilijk het is om een afspraak te maken met een dokter, voor een sollicitatiegesprek, bij een kinesist of met wie dan ook, wanneer u geen idee hebt hoe uw uurrooster er de komende dagen uit zal zien?

Kunt u zich inbeelden dat ik collega- werknemers hierdoor niet gelukkiger zie worden? Dat er op de werkvloer de gevolgen zullen zijn van de stress die een dergelijke flexibiliteit met zich meebrengt. Dat onze maatschappij de gevolgen zal moeten dragen van deze flexibiliteit omdat mensen hier ziek van worden? Daar lig ik wakker van.

Als minister werkt u hard en verdient u goed. En u kan rekenen op een sterk netwerk om de nodige ondersteuning te krijgen. Helaas zijn er tegenover een minister honderdduizenden mensen die in een precaire financiële situatie leven. Zij kunnen zich een dergelijke ondersteuning niet permitteren en moeten leven met de gevolgen van extreme flexibiliteit.

Kunt u zich voorstellen dat ik niet trots meer ben om Belg te zijn, om Vlaming te zijn, wanneer ik moet leven in een land waar enkel nog de jacht op winst belangrijk is, waar solidariteit niet meer bestaat en de leefbaarheid voor de gewone mensen niet meer belangrijk is ?

Een bezorgde moeder en kaderlid,

Monique Vanwalleghem