Voelt u zich alstublieft niet teveel op uw gemak hier

Ongelukkig genoeg hebben recente gebeurtenissen getoond dat er maar weinig reden is om te geloven dat Annex I – landen (industrielanden) het écht serieus menen om een ambitieus akkoord te bereiken in Kopenhagen. Over de hele wereld tonen ontwikkelde landen dat ze zich teveel op hun gemak voelen in een mogelijke wereld waar de temperatuur met 3°C zou stijgen.
Op basis van de meest recente wetenschappelijke informatie doen de  ontwikkelingslanden echter een oproep voor een emissiereductie van 40% in vergelijking met niveaus in 1990. Maar deze cijfers belanden hier helaas niet op de tafels. De EU gaat voor een reductie van 30%, wat niet voldoende en ver van ambitieus is. Canada loopt hier rond als een kip zonder kop want het denkt aan een pijnlijke 3%-reductie. En terwijl de hele wereld vol bewondering naar president Obama kijkt zijn de beslissingen rond energie en klimaat ook daar helemaal niet voldoende.
Ook Japan staat hier deze week in de kijker omdat het land hier zal beslissen of het zich aan de zijde van de wereldleiders zal scharen door een  25%-reductiedoelstelling tegen 2020 zal aangaan, wat de meest “ambitieuze” van alle zwakke oplossingen zou zijn dat het overweegt.
Maar ik hoop dat ze niet vergeten dat een wereld waar de temperatuur met meer dan 3°C stijgt gewoon niet aanvaardbaar mag en kan zijn. Vergeet niet dat een stijging van zelfs 2°C te veel is. AOSIS (Alliance of Small Island States) zien de impact reeds vandaag en verklaren dat de limiet 1,5 °C is.
De komende dagen en de rest van het jaar staan nog ettelijke meetings op het programma, maar de bijeenkomst hier in Bonn is één van de belangrijkste. Eindelijk liggen er  concrete teksten op de tafel, maar omwille van de vele wat mist zijn er vele redenen om ongerust te worden. Er zijn vele tekorten aan te duiden in de strategieën voor mitigatie, adaptatie, samenwerking voor technologie en financiering en andere oplossingen, en ook zijn ze ver van ambitieus. De komende twee weken moeten de afgevaardigden deze fouten dan ook echt goedmaken.
Wat de flexibele mechanismen betreft hebben onderhandelaars trouwens ook maar weinig vooruitgang gemaakt sinds Poznan. Er staan nog een pak opties open voor de toekomst van CDM en andere mechanismns. Maar Kopenhagen ligt om de hoek, dus er moet dringend een consensus bereikt worden.
Deze week en de volgende zal er dus veel moed nodig zijn. Er moeten sterke stemmen klinken aan elke onderhandelingstafel. Ik ben benieuwd…
Tekst deels gebaseerd op ECO, een nieuwsbrief van de NGO’s aanwezig op de UNFCCC-conferenties.