Zal Kopenhagen een succes of mislukking worden?

“Het is in onze handen”

Meena Raman is ontzettende madam waar ik tonnen respect voor heb gekregen in Bonn. Ze is een aantal jaren voorzitster geweest van Friends of the Earth International en werkt nu opnieuw voor Friends of the Earth Maleisië. Haar frustratie is echt. Maar haar charme en wilskracht nog meer. Ze vertelde ons dat de VSA en Japan in een plenaire zitting die morgen hadden verkondigd dat ze geen post-Kyoto protocol meer willen (dwz een herwerking en aanvulling van het protocol uit 1997 waarin de maatregelen voor de periode 2008-2012 in waren vastgelegd) maar dat ze een volledig nieuw akkoord willen.
Hun standpunt: “We kunnen het Kyoto-protocol niet meer slikken. We hebben een nieuwe architectuur nodig, een nieuwe manier van onderhandelen, want de realiteit van vandaag is niet meer dezelfde als die in 1997. Het Kopenhagen-protocol moet dus los staan van elk reeds bestaand akkoord.” Zeker weten dat ze dit willen om zoveel mogelijk emissiereducties via offsetting te kunnen doen. De enige manier echter is gewoon hun energieslopende economie en levensstijl veranderen!
“Tijdens de vergaderingen van de AWG-KP (Ad Hoc Working Group on Further Commitments for Annex I Parties under the Kyoto Protocol) wordt veel gedronken en gepraat, maar uiteindelijk wordt er niets gedaan”, ging ze verder. “Een Shakespeare zou het much ado about nothing noemen. En ook de visie van de Verenigde Staten op het hier zoveel besproken concept van de historische verantwoordelijkheid van de industrielanden – historical responsibility of tomorrow is today - baart me zorgen”.
Haar conclusie is: “Er gaapt een enorme kloof tussen de industrielanden en de ontwikkelingslanden. En aangezien de OPEC, G20 en alle andere machtige industrielanden hier van geen kanten een eerlijke deal nastreven, ligt ons lot in onze eigen handen. Ik doe een oproep aan de LDCs (Least Developed Countries) en SIDS (Small Island Development States) om druk uit te oefenen en een front te vormen tegen het machtig industrieblok. Dit moeten ze doen om de toekomst van hun kinderen te redden!”

“We mogen de geschiedenis niet vergeten”

Daarna kwam de Filipijnse Vicky Tauli-Corpuz van het International Indigenous Women’s Forum aan het woord. Dat het opnieuw een dame om U tegen te zeggen is blijkt later, wanneer ze door de moderator wordt voorgesteld als de dame die ettelijke jaren een intense strijd heeft geleverd om een  VN-verklaring voor inheemsen op te stellen en dit na 20 jaar uiteindelijk verwezenlijkt heeft gekregen.
Zij keert bij het begin van haar exposé terug naar het kolonisatieverhaal: “Alle landen die met klimaatproblemen kampen werden gekoloniseerd en naar een wereld gebracht waar de Werelbank de wetten dicteert. De geschiedenis lijkt zich dus te herhalen. De context is dan wel veranderd, de hedendaagse situatie is nog erger. Wij zijn bestolen, onze soevereiniteit is naar de vaantjes.”

“Enorme rol voor de civil society”

Hierna stuurt ze de richting van haar discours naar de toekomst om op zoek te gaan naar strategieën: “Weet je wat de uitdaging van vandaag is ? De rol van de civil society is ontwikkelingslanden is enorm groot. Er moet een massale bewustmakingscampagne gevoerd worden naar de gewone bevolking toe.
Door  de situatie simpel uit te leggen zullen lokale gemeenschappen inzicht krijgen in hun situatie en die kennis moet daarna gebruikt en verspreid worden om lokale acties te organiseren. Na al die jaren strijd weten we ondertussen wel dat het niet van de politici zal komen, dus de grassroots civil society moet het heft in handen nemen.”
Hun toespraken hebben mij vervuld van bewondering. Ik vecht nu al een aantal jaren, maar zij vechten er al 20, zonder op te geven. Maar Vicky leek ten einde raad en moe. Tranen vulden haar ogen en haar besluit klonk wanhopig : “Uiteindelijk zullen we het gevecht verliezen”. Die woorden hebben mij echt letterlijk energie en vuur gegeven. Waarmee ik nog méér dan 20 jaar doorkan.
In Kopenhagen moet verdikke een rechtvaardige deal gesloten worden. Kom allemaal mee, en laten we de politici daar horen wat we willen. Wij waren met 100 jongeren in Kopenhagen en ze hebben ons gehoord. Dat de politici maar goed in hun oren knopen dat we hier in België vrienden hebben, en vrienden van vrienden. De internationale klimaatbeweging wordt steeds groter, en wees maar zeker dat we de komende maanden van ons zullen laten horen!
Omdat Kopenhagen geen mislukking mag worden.
www.demandclimatejustice.org
www.actnow09.eu