“Ik sterf liever in Libië dan hier”

“Ik heb teveel doden gezien in Ivoorkust. Toen ik 15 was moest ik op straat leven. Ik kan niet praten over mijn leven in Ivoorkust. Zelfs mijn vrienden kennen mijn verhaal niet.

 Ik verliet Ivoorkust in 2008 en reisde door vele landen om het mijne te ontsnappen. Toen ik in Libië aankwam werd ik door het leger gearresteerd die me opsloot in een gevangenis in het midden van de woestijn. We zaten er vast met honderden. Iedere dag stierven mensen.

 Ik verbleef drie maanden en dertig dagen in de gevangenis. Elke dag werd ik geslagen. Ik kon gedurende drie weken niet opstaan van de pijn en de verwondingen. Ik moest zeven mensen begraven waaronder drie zwangere meisjes. Wanneer je dit niet deed, gooiden ze je samen met de lijken in de put.

Op sommige dagen kregen we slechts vijf liter zoutwater voor honderden gevangenen. We moesten het druppel per druppel uitdrinken. We hadden ook niet genoeg te eten, maar mochten niet klagen. Onze ziektes moesten we verbergen of we riskeerden nog meer slagen. We hadden niet genoeg plaats om te slapen. We zaten opgesloten in een veel te kleine kamer zonder toilet.

Het is een mirakel dat ik nog in leven ben. Ik dacht dat ik nooit meer daglicht zou zien. Ik keek elke dag toe hoe mensen stierven en geslagen werden. Ik was aan het wachten op mijn beurt.

Op een nacht was er een zandstorm en het dak van de gevangenis was aan het schudden. Het lukte ons om te ontsnappen. Hoewel de bewakers ons achtervolgden met jeeps en honden, konden we toch ontsnappen. We doolden drie dagen rond in de Sahara.

Ik zal één iemand van de gevangenen, een Gambiaanse man, nooit vergeten. Zijn voet was gebroken en hij kon niet ontsnappen. Hij riep om hulp maar we moesten zelf vechten voor ons leven.

Toen ik aankwam in Sabah ontmoette ik een andere Ivoriaan die me hielp. Ik kon maanden niets doen. Ik was ziek en had nachtmerries. Het was heel moeilijk.

Het leven in Libië was hard. We werden herhaaldelijk beroofd. Ze braken in en namen onze papieren af. We hadden geen rechten, het is een wetteloos land.

Nu verblijf ik al maanden in Shoushakamp. Tijdens de incidenten in mei zag ik hoe vijftien mensen verwond raakten en zag ik ook mensen sterven. Ik raakte zelf verwond aan mijn voet door een traangasgranaat. Ik vreesde voor mijn eigen veiligheid.

We leefden hier als een zwerver. Sommigen onder ons gingen terug naar Ivoorkust, anderen keerden terug naar Libië. Maar ik kon niet naar huis, anders zou ik niet in dit kamp blijven. Ik verkies te sterven in Libië dan hier in dit kamp. Ik ben bereid terug te keren, ook al is het om te sterven.”

Abdul