Congolezen werkten gratis aan een betere toekomst voor Congo!

Op de drukste momenten werkten we zelfs in twee operatiezalen: Jean-Claude superviseerde 2 lokale anestesisten in opleiding. Zij waren zeer leergierig en mochten om beurt de patiënten volgen.
De toeschouwers bij de ortopedische voetingrepen waren legio. Telkens waren het andere chirurgen die assisteerden. Greta gaf zeer veel uitleg en de toehoorders waren zeer leergierig.

De artsen kregen uitgebreid uitleg en mochten naast assisteren ook mee opereren. Dit gebeurde wel altijd onder deskundige supervisie. Zo volbrachten wij de 2e belangrijke doelstelling van AZV: de plaatselike bevolking leren vissen. We maken ze bewust van de mogelijkheden en de moeilijkheden. Ze worden er opgeleid en leren dat deel van de chirurgie dat ze nog niet kennen, maar dat tot hun mogelijkheden behoort.

Op de consultaties was de stroom hulpbehoevenden een mooie weerspiegeling van de echte Congolese problematiek: eindeloos veel mensen die zorgen en hulp nodig hebben.
De meegebrachte opgeblazen ballonnen deden wonderen, de patiëntjes waren nog niet genezen, maar het ijs was vlugger gebroken en de dokter was niet meer zo angstaanjagend.

Kleine onregelmatigheden konden onze werkijver niet ontmoedigen:

• Minstens 4 maal per dag viel de stroom uit en dan moesten we onze hoofdlampen opzetten om verder te werken.
• Als de O2 opraakte was moest de fles zeer snel vervangen worden.
• Er waren problemen met de waterdistributie: handen werden gewassen vanuit een emmertje met een pomp.
• Men kocht een grote industriële kniptang om de ijzeren pinnen te knippen die we gebruikten bij operaties.
• We kregen van een bevriende arts een doe-het-zelf-boor om pinnen in het been te boren. Deze ging enkele patiënten mee en begaf het dan ook.

A la guere comme à la guere!

Het personeel dat met ons meewerkte had het niet makkelijk: een arts verdient 150 $ per maand, een verpleegkundigen 100$. Daarom moet iedereen verschillende slechtbetaalde jobs aannemen. Hierdoor maakten zij lange dagen en nachten voor een zeer karig loon. Zij waren dan ook voortdurend moe en moesten ook nog eens ver reizen om op in het ziekenhuis te raken: 15 km hier of in Afrika is een hemelsbreed verschil. In de ontwaak-kamer was het dan ook vooral de mama die op de patiënt moest letten.

Toch waren sommige mensen, zowel verpleegkundigen, dokters als kinesisten waren zeer behulpzaam, leergierig en gemotiveerd. Ook de dokters die bij onze operaties assisteerden, werden niet betaald. Het waren dus niet alleen wij die gratis werkten aan een betere toekomst voor RD. Congo.

Een mooi voorbeeld van hoe AZV efficiënt werkt: tijdens onze missie was Professor Greta de hoofd-gastspreker op een symposium over klompvoeten dat door het Ministerie, AZV, Kalembe Lembe en de universiteit van Kinshasa werd georganiseerd.
Dit hield in dat wij artsen, orthopedisten, pediaters, verpleegkundigen en kinesisten praktisch en theoretisch konden opleiden en begeleiden om klompvoetjes bij kinderen zeer vroeg te herkennen en te behandelen. De zaal was te klein voor de geïnteresseerden.

Het is goed geweest: dit symposium gegeven door een spreker met ervaring en spreektalent, als toeschouwers zoveel Afrikaanse entoesiasme en leergierigheid…het heeft iets betekent voor RD Congo. AZV heeft toch weer meer hoop gegeven.

Het straat beeld in Kinshasa is nog steeds schrijnend: er zijn veel vluchtelingen, diepe armoede, vuile straten, hopen zwerfvuil, overbevolkte krotten, miezerige winkeltjes, massa’s mensen op straat, …En dat naast mooie, ommuurde huizen, hoge dure apartementen, gigantische ministeries en prachtige ambassades.

De armoede is allesoverheersend in dit land: men eet maar 1 maal per dag (’s avonds) en heeft ‘s middags reeds honger. In veel gezinnen eten de ouders een avond en de dag erna de kinderen. Na zoveel oorlogen en geen echte verbetering in het vooruitzicht, lacht het leven je niet echt toe.
En toch lachen ze en zingen ze.

Als afscheid kregen we een ontroerend briefje van één van onze patiënten. Ze bedankte ons voor de operatie. Ze zei: 
“De kwaliteit van mijn leven zal merkbaar verbeteren en ik zal zelfs ooit een huwelijkspartner kunnen vinden. Daar had ik tot nu toe eenvoudigweg nog niet aan gedacht.”

Het afscheid van het personeel was pakkend. Eigenlijk hadden ze maar één vraag:wanneer komen jullie terug? liefst zo vlug mogelijk! 

Bekijk ook de foto’s van de vorige twee missies van Greta en mij op de multimedia-pagina.