Tweelingen in Afrika: dubbele vreugde of dubbele ellende?

Vrijdag 5 maart 2010.

Ward II, materniteit ligt overvol, een drukke nacht, een paar bevallingen en drie keizersnedes.
   1. Navelstrengprolaps, te laat voor de baby.
   2. Een zware arbeid, de baby is er slecht aan toe en sterft in de voormidag.
   3. Een tweeling in slechte positie. 
We vliegen er direct in. Vandaag is het Twin-dag. Drie tweelingen worden geboren.  Allemaal jongetjes. Slechts twee met een ‘goed gewicht’, de anderen zijn veel te vroeg geboren, en wegen nog geen 1500 gr. Ik vraag me af wat ermee zal gebeuren. Ze maken weinig kans… Plots liggen er vijf baby’s op een rijtje.  De verpleegster raakt de tel kwijt en verliest even overzicht. Grappig.
Veronica, mijn collegaatje van vorig jaar, is opgenomen. De pre-eclampsie (zwangerschapsvergiftiging voor de leken ;-) wordt ernstiger en we vinden het veiliger om haar toestand op de voet op te volgen. Elk jaar nemen we het item hypertensie, pre-eclampsie, eclampsie onder de loep tijdens de voordrachten. Vorig jaar werkten we praktisch rond het toedienen van medicatie IV. Heel moeilijk hier, het uitrekenen en titreren een ramp. Verbaasd zijn we dus niet als de collega’s zeggen dat ze het niet zien zitten om MgSO4 intraveneus te geven, ze gaan voor intramusculair. Amai mijn billen! Maar voor het weekend misschien toch veiliger, bedenken we.
Een baby van een week oud wordt opgenomen met koorts en een moeilijke ademhaling. Hij wil sinds drie dagen niet meer eten en is gedeshydrateerd. Zelfs afgekolfde melk met een lepeltje of spuitje lukt niet.  Uit Belgie nam ik een paar maagsondes mee, deze komen nu goed van pas. Ik leer de mama hoe en hoe vaak ze de baby moet voeden.  Hopelijk ziet ze de noodzaak in en gaat ze er consequent mee door. ’t Is een drukke en lange dag geweest. Morgen mogen we uitrusten … weekend.                

Maandag 8 maart 2010.

Maandagochtend, alles komt maar heel traag op gang.  Na de ochtendbriefing en afdelingsrondes  begeven we ons elk naar de eigen werkvloer. Veronica gaat slechter.  Het is een tijdbom.  We vinden het beter om haar te transfereren naar Iringa-hospital. Iringa, een grotere stad op 2 uur rijden. Als de zwangerschap dringend dient beëindigd te worden, heeft de baby ginds meer kansen. Ze beschikken er over een verwarmde kamer. Bezorgd!  Veel primipara (eerstbarenden) die zich vandaag aanmelden. Veel bevallingen. Alles verloopt vlot.  Een fijn samenwerken met de leerlingstudente Sara. Ze is leergierig en neust voortdurend in de boeken die ik meebracht. Ik probeer haar zoveel mogelijk bij te brengen.  Ze is immers de toekomst, de toekomst voor de patienten. 

Dinsdag 9 maart.

Op materniteit heerst een sombere sfeer.  Vannacht werd een pasbevallen moedertje binnengebracht, bewusteloos. Haar toestand gaat zienderogen achteruit.  Ik vraag aan Ben om haar even te zien. Diagnose: hersenbloeding. Door een te lange hoge bloeddruk of door een aneurisma.  We kunnen niks doen. Afwachten is de boodschap.  De baby heeft honger, ik help hem aan te leggen.  Wat als mama het niet overleeft ??? Een paar uur later is het afgelopen. Pole! De motivatie op dienst is nu ver zoek. De stemming beneden nul. 

Woensdag 10 maart.

Vannacht werd een dame in arbeid binnengebracht, verwezen door een dispensarium.  Een langdurende arbeid, langer dan 24 uur, en dit nadat de vorige twee kinderen per keizersnede zerden geboren.  Haar toestand was kritiek, een levensloos kind werd per sectio geboren.  Vaststelling: geen uterusruptuur, zoals gevreesd, maar uitgezette darmen. Ze zag er helemaal niet goed uit, shockerig.  Ben krikte haar wat op.
De nieuw aangekochte monitor kwam deze ochtend per post aan en bewijst al snel zijn diensten. Laat ons hopen dat dit goed afloopt. Diagnose: paralytische ileus ( niet werkend stuk darm) door het gebruik van lokale kruiden. Lokal Herbs worden hier vaak als thee gebruikt om de arbeid te stimuleren of te incuceren. Dit met alle gevolgen vandien. Na lang navragen bij de familie gaven ze toe deze hier ook gebruikt te hebben. Jammer! Triest!