Lees later

Buy Buy Baby

Hippe, digitale reclameslogans flitsen me vanop de wolkenkrabbers tegemoet als ik uit de metro op Times Square stap. Het is er op dit avondlijke uur een drukte van jewelste. Shoppende mensen met armen vol tassen, toeristen die met open mond omhoog kijken, intussen poserend voor hun vakantiekiekjes, goed geklede zakenlui op weg naar huis.

15 oktober 2008

Overal waar ik kijk blinkt en schittert het. Dit lijkt een perfecte wereld waar iedereen alles kan kopen. Bijna word ik naar de koopwaar in lichtgevende etalages gezogen en verleid door aantrekkelijke koopjes en solden. Tot een dakloze, zoekend naar iets eetbaars in een vuilnisbak, me wakker schudt. Dit mekka van consumptie kan niet bestaan zonder een minder fotogenieke tegenhanger.

1 dollar meal

In het tijdschrift The New Yorker lees ik een interview met B.S., een 42-jarige alleenstaande vrouw uit Ohio, met twee tienerdochters. Ze combineert twee jobs, waardoor ze van zes uur ’s ochtends tot tien uur ’s avonds aan het werk is. B. is bezorgd en bang voor wat de toekomst brengt. Ze vreest dat er, ondanks de beloften van de presidentskandidaten, vroeg of laat belastingverhogingen zullen komen. En dit zou voor haar het einde van haar huidige levensstijl betekenen. Wanneer ze de optelsom van haar inkomens maakt, komt het erop neer dat ze nu al moet krabben om te overleven. Door de huidige inflatie kan ze in de supermarkt maandelijks maar vier zakken meer vullen, waar het er voorheen acht waren. Een McDonalds Dollar Meal eten in plaats van een zak aardappelen van zeven dollar kopen om zelf te koken zou een manier kunnen zijn om rond te komen, maar dan zou er voor de twee tienermeisjes nog minder familiaal leven overblijven.

Health insurance: no.

Vele ‘working class’-gezinnen verloren de voorbije jaren en maanden de ‘struggle’ die B. dagelijks voert. Ze konden hun huis niet meer afbetalen en wonen nu in goedkopere, onveiligere, ongezondere en krappe woningen of zelfs in hun auto of in tenten.
Onder de regering Bush zijn er in Amerika vijf miljoen mensen onder de armoedegrens gedoken, wat het totaal op meer 37,3 miljoen armen brengt. Tegelijk is het aantal mensen zonder ziekteverzekering gestegen met zeven miljoen, wat het totale aantal onverzekerden brengt op 45,7 miljoen. Dit lijkt een logisch gevolg van de stijgende armoede, omdat een dergelijke verzekering in Amerika peperduur is, en de bijdragen die de verzekeraars vragen de voorbije acht jaar verdubbelden. Toch kan ik de cijfers nauwelijks geloven: bijna 46 miljoen van de 305 miljoen Amerikanen kan niet onbezorgd naar de dokter gaan!

Just food

Hier en daar rijzen hoopvolle initiatieven uit de grond. Neem nu de New Yorkse non-profit organisatie ‘Just Food’, die onder andere samenwerkingen opzet tussen landbouwers in de omgeving van New York en stadsmensen met een laag inkomen die gewoonlijk moeilijk toegang krijgen tot voedsel van hoge kwaliteit. Projecten als deze vind ik geweldig, maar toch bestaan ze enkel door de inzet van vrijwilligers. Kan een nieuwe regering verandering brengen en zelf op grote schaal vergelijkbare projecten opstarten? Kan een nieuwe regering zorgen dat voedsel, brandstof, een ziekteverzekering weer betaalbaar wordt voor de Amerikanen?