Een politiek proces

Ten eerste: de Vlaamse media hebben de zaak van de Cinvo ontdekt, wat verheugend is. Een, wellicht onvolledige lijst van artikelen omvat de Standaard, de Morgen, de Gazet van Antwerpen en het Belang van Limburg . Alle wijdden ze een behoorlijk gestoffeerd artikel aan de zaak . De aanleiding daartoe is zonder meer de tegenwoordigheid van Vlaamse juristen, Paul Bekaert (namens de Vlaamse balies), Edith Flamand en ikzelf. Dus een nuttige overtocht - vliegen doodt, er is dus een goede reden voor nodig- , behalve dat ik het zelf interessant vond het proces bij te wonen en dat ik er nog een pelgrimage naar een aantal civil rights-gedenkplaatsen aan heb gebreid.
Ook de Amerikaanse media zijn nu toch enigszins wakker geschoten: CNN geeft vandaag een interview met Leonard Weinglass, een van de advocaten van de Vijf, en ook CBS (een tv-keten in de States) bracht een stuk. Alleen media-aandacht en internationale druk kan de Amerikaanse regering er misschien toe brengen de eis van Ramsey Clark (en niet Clarke - mijn excuus trouwens voor de vele tikfouten in de vorige afleveringen; gevolg van Querty-toetsenborden en van moeilijke technische omstandigheden) in te willigen: onmiddellijk vrijlaten!
Bijv. van onze regering: Karel de Gucht beschouwt uitpraken over buitenlandse regimes klaarblijkelijk niet als een geste die de lopende zaken overschrijdt, dus kon hij dit ook wel eens ter sprake brengen.  Maar echt optimistisch ben ik niet. Het is immers een politiek proces, en zelfs als het Hof in Atlanta de positieve verwachting inlost, dan nog kan het jaren duren voor een nieuw juryproces tot vrijspraak zou kunnen leiden. En men mag zich toch afvragen of er wel ergens in de States een jury is, die onbevooroordeeld kan staan tegenover agenten van een land dat al sinds veertig jaar met alle zonden Israëls beladen wordt door media en regering.
Hoezeer we daar ook voor moeten blijven opkomen, er valt wellicht meer te verwachten van een serieuze dooi en de Amerikaans-Cubaanse relaties. Fidel is in zijn levensavond, net als de eerste generatie van anti-castristische ultra’s. Waar dat toe zal leiden is onvoorspelbaar, hopelijk alvast tot een vernieuwde toenadering tussen de Cubanen van de diaspora en die van het thuisland. Wat iets anders is dan regime change - het stokpaardje van alle Amerikaanse regeringen sinds 1960… (Eddy Boutmans, 29/8/07, vanuit Antwerpen)