Afrika zet voet neer : klimaatveto uit hoek ontwikkelingslanden?

Een korte inleiding tot de architectuur van de VN klimaatonderhandelingen om de uitspraken van Afrika ten volle te kunnen plaatsen. In de nasleep van de ratificatie van Kyotoprotocol (emissiedoelstellingen van industrielanden) (2005) werden  pogingen ondernomen om in een vervolg te voorzien. In diezelfde periode werd duidelijk dat de werkelijkheid de onderhandelingsuitkomsten inhaalden en steeds meer mensen, voornamelijk in ontwikkelingslanden, leden onder de reeds voelbare gevolgen van klimaatverandering. De nood aan geld, technologie,… om met deze veranderingen te kunnen omgaan, slachtoffers op te vangen,… werden bijgevolg steeds nijpender.
Op basis van deze twee problematieken werd een dubbelzijdig onderhandelingstraject uitegetekend. Twee grote werkgroepen werden geinstalleerd met daarin verscheidene deelstructuren: AWG-LCA, dat handelt over nodige structuren om aan te passen aan de gevolgen van klimaatverandering, en AWG-KP dat vervolg op Kyoto tracht te creeëren, en hoofdzakelijk doelt op het verlagen van reducties van industrielanden. Realiteit leert echter dat gesprekken in Kyoto Werkgroep voornamelijk gaan om offsetting, koolstofmarktmechanismen, LULUCF,.. met andere woorden: manieren om wezelijke reducties binnen eigen landsgrenzen te vermijden. Het is naar deze evolutie dat Afrika heeft uitgehaald door te weigeren deel te nemen aan de verdere ontwikkeling van mechanismen die niet te maken hebben met een directe vermindering van uitstoot door industrielanden.
Het is voorlopig afwachten welke gevolgen Afrika’s positie zal hebben. Bij het binnensijpelen van het nieuws gisteravond, was er zowel in NGO als delegatie kringen voornamelijk verwarring. Weinig precedent in een zulk sterk statement gebaseerd op een moreel, en voor velen, oud argument. Vandaag zijn alle vergadering onder de Kyoto onderhandelingen geschrapt en vervangen door informele (gesloten) ervaringen waar partijen proberen uitzoeken hoe vergaderingen opnieuw kunnen worden opgestart.
In de wandelgangen wordt gefluisterd dat er een kans is dat de opschorting van Kyoto-onderhandelingen mogelijk wordt uitgebeid naar de LCA besprekingen, omdat deze ‘impasse’ de al langer aan de gang zijnde discussies over de strucuur van het UNFCCC nijpend op de voorgrond brengt.
Veel zal afhangen van de (niet) uitkomst van de informele vergaderingen én van de standvastigheid van Afrika in het volharden in hun standpunt.