Hoe veilig ben je nog in El Salvador?

Onze tweede gedachte gaat naar de ouders van Rosa (beiden ver in de tachtig; dan kan er van alles gebeuren). Misschien is daar iets mee aan de hand? Maar nee, dat zou men niet komen bellen maar telefoneren. Dus dat is uitgesloten.
Behalve de voordeur staat er bij ons nog een buitenmuur en nog eens een ijzeren deur, dus we voelden ons toch behoorlijk veilig. Rosa (Guadalupe) staat op en vraagt wie er belt. Een mannenstem vraagt haar dringend om hem binnen te laten. Hij heeft, zo zegt hij, in de buurt een ongeluk gehad en is gewond. Hij moet dringend om hulp bellen. Daar sta je dan met je goede opvoeding. Je hoort een gewonde man toch te helpen. Maar: om 3 uur ’s nachts? En: in El Salvador? Nee dus. Dat doe je niet. Je zegt de man dat je niets kunt doen en dat je de politie zult bellen. Als hij inderdaad hulp nodig heeft, dat zal de politie hem helpen. Als hij er is voor andere duistere redenen, dan pakt de politie hem op.
De man dringt aan en smeekt om geen politie te bellen, anders leggen ze hem nog een proces verbaal op en dat kan hij niet betalen. Hij blijft bellen en op de buitendeur bonken…
Dus bellen wij de politie. Die komt een half uur later. De man is natuurlijk al lang verdwenen. De politie vraagt ons of we toevallig niet weten welke kant op de man vertrokken is. Dat weten we natuurlijk niet, want we zijn niet buiten geweest.
s’Avonds op het journaal zien we dat op 10 kilometers van bij ons, in Santa Tecla, een echtpaar vermoord is. Hetzelfde scenario als bij ons. Er werd gebeld en men vroeg de man om zijn auto even te verplaatsen, want, zo vertelde men hem, hij stond net iets voor de garage van de buren en die wilden weggaan. De arme man geloofde het verhaaltje en meteen toen hij de buitendeur open maakte pakten de dieven (moordenaars) hem op, gingen binnen, vermoorden hem en zijn vrouw en gingen er met heel veel waardevolle dingen vandoor. Gelukkig wisten ze niet dat er nog twee kinderen in een andere kamer lagen te slapen, anders hadden ze die ook vermoord.
Gisteren avond (zondag 20 juni) werd in Mejicanos een busje beschoten door bendeleden. De chauffeur en 10 passagiers konden niet vluchten. Het busje werd met benzine bestrooid en in brand gestoken. De elf mensen zijn levend verbrand. 
Een uurtje later werd een ander busje, niet ver daarvandaan beschoten. Ook hier drie doden. Veertien doden in het openbaar vervoer. Volgens de politie zijn beide moordpartijen het werk van de jeugdbende “mara 18”. Alleen dit jaar al zijn meer dan 65 buschauffeurs of hun helpers door bendeleden vermoord omdat ze de “rente” niet willen betalen. De rente is een bedrag (meestal 50 dollars per bus per dag) dat de bendeleden opeisen. Wie niet betaalt, wordt vermoord.
Niet alleen buschaffeurs, ook kleine winkeltjes of andere comemrciële bedrijven, die zich geen privé bewakers kunnen veroorloven, worden dagelijks afgeperst.
Uiteindelijk is het gevolg dat je je nergens meer veilig voelt. Niet in je eigen huis, niet op straat, niet in het openbaar vervoer, niet in een restaurant…