Overval van het LRA: Papa Kukele getuigt

De dag van onze ontvoering vonden we drie lijken onderweg, waarvan twee LRA militieleden. We moesten de lijken meedragen, 55 kilometer lang, tot diep in de brousse. Dat was de eerste dag.

De tweede dag werden nog veel andere mensen met geweld meegenomen, er werd geplunderd, vermoord en verkracht. Uiteindelijk waren we met 280 Congolezen die tijdens een paar dagen het Verzetsleger van de Heer Kony ongewild bijstonden. Mijn vriend Badi besloot dat hij liever wou sterven dan slaaf te zijn van Kony. De vierde dag omstreeks 4 uur s’ ochtends gaf Badi zich over en hij werd ter plekke, vlak naast mij, vermoord.

“Baby’s werden gewoon in het water gegooid”

Het was echt heel moeilijk, we moesten hele zware bagage dragen. En dat op mijn leeftijd! Ik ben nu 73 jaar oud. Zes dagen zonder eten, noch een druppel water. Vrouwen werden verkracht, mensen werden vermoord. Baby’s werden gewoon in het water gegooid.

Op 6 november 2008 werden 36 personen vrijgelaten, waaronder ik. Vraag me niet welke engel ons bijstond, maar ik ben hem dankbaar. Vreemd genoeg, kreeg ieder van ons 500 Congolese Franken om eten te kopen onderweg. Ik ben nog in leven, maar mijn dochters zijn nog steeds in de brousse. Sinds die dag voeren de LRA nog steeds dagelijks aanvallen op de bevolking. Het wordt tijd dat er iets ondernomen wordt!

“Sans malheur on ne peut pas avoir la bonheur.”

Toch kan ik zeggen dat ik Kony mag bedanken. Dankzij Kony zijn er internationale ngo’s toegekomen, we hebben nu betere wegen en zelfs een luchthaven. Dat heeft ook voor een economische ontwikkeling gezorgd en velen onder ons vonden een baan in een ngo. Dungu is in ontwikkeling, maar er is nog veel werk. Zolang de LRA zich op ons grondgebied bevindt, blijven mensen sterven en verhongeren. De oorlog moet eerst tot een einde komen, dan kunnen we denken aan ontwikkeling.