Congolees sociaal forum gaat van start

De plaats van afspraak voor het startpunt van de mars aan het rond punt Kimpwanza wordt overschaduwd door het standbeeld van Kasavubu. Deelnemers stromen toe uit alle richtingen. De meesten hebben een spandoek bij. Er is mijlenver in de ronde geen politieman te bespeuren. In een stad waar je normaal om de vijf voet een man van de wet tegen het lijf loopt komt dit vreemd over. Je zou toch minstens mogen verwachten dat de overheid haar medewerking verleent aan een vlot verloop, ook gelet op het anders al zo chaotische verkeer?

Het was niet vanzelfsprekend om de organisatie van het gebeuren tijdig rond te krijgen. Pas op de vooravond had organisator Danny Singoma de laatste vergunning van een lange rij in handen. Op de meeste daarvan staat enkel dat het vereiste bedrag werd betaald. Hoeveel precies moest worden neergeteld staat daar niet op te lezen. Je begrijpt meteen dat het verschil tussen het reglement en de toepassing ervan zich ongetwijfeld uitdrukt in tientallen dollars.

Als de stoet zich in beweging zet, zoek ik een goede positie op om foto’s te maken. Net op het moment dat ik afdruk hoor ik een krachtig bovenaards geluid in de hoogte dat het midden houdt tussen een laserstraal en een ontlading. Verschrikt draai ik me om, en zie het stof opwarrelen onder een hoogspanningsmast op de hoek van de straat. Omstaanders ogen even verbaasd als ikzelf, kijken rond op de grond, vinden het verkoold kreng van een kraai. Het beest kreeg de volle lading door zijn nu stijf uitgestrekte lijf.

Aangekomen in de Carrefour des Jeunes, de plaats waar het Sociaal Forum zich de volgende drie dagen zal afspelen, stel ik tot mijn verwondering vast dat ik de enige buitenlander ben. Bovendien zijn de grotere NGOs allen afwezig. Zit er sleet op de formule? Het is nochtans nog maar de derde editie. Brandde de zon te hard? Misschien is het geen slechte zaak dat vooral de kleinere initiatieven zijn komen opdagen. Die hebben immers een direct draagvlak in de samenleving, wat bij de grotere NGOs niet altijd zo duidelijk is.

Ik word onthaald als een bijzondere gast en krijg meteen een microfoon in de hand gestopt. Een uitgelezen kans om het te hebben over de vergadering van boerenleiders die de dag voordien is afgerond, waarvan een tiental mee is opgestapt in de stoet. Zo kan ik Espérance Nzuzi inleiden. Ze geeft een begeesterende samenvatting van de voorbije dagen, en versterkt de oproep van één van de spandoeken, ook al is die niet in behoorlijk Frans geschreven “consomon local”. Mochten de organizatoren van het sociaal forum voortaan een contract willen opmaken met de boerenorganisaties om homegrown voedsel aan te leveren voor de drie dagen dat het evenement duurt, zou de daad ook bij het woord worden gevoegd!