Herbenoemingsbui

Sindsdien is de echte informatiestroom niet meer gestopt: 100.000 mensen op de vlucht, deels voor de clashes tussen het leger en de rebellen, maar vooral voor het geweld van het “nationale” leger tegen de eigen bevolking. Tientallen burgers werden ontvoerd door de rebellen als vergeldingsacties zonder dat het leger ingreep. De lokale gezondheidscentra in Beni worden overspoeld door haveloze inheemse vluchtelingen die niet kunnen betalen voor de broodnodige medische zorgen. De dorpen die het leger overneemt van de verjaagde rebellen worden door de regeringssoldaten meteen grondig leeggeplunderd, wat niet bepaald de terugkeer naar de “beveiligde” gebieden bevordert. Dat is dus wat de minister een “succes” noemt.

Majoor Sylvain Ekenge bevestigt op radio Okapi de plunderpartijen niet. Wel zegt hij zonder enige hinder van inlevingsvermogen dat aangepaste maatregelen zullen worden genomen in het kader van de nultolerantie om militairen die zich aan dergelijke daden zouden schuldig maken te veroordelen. Zouden. Kan het nog cynischer ?

Vandaag ben ik bij de boerenorganisatie APAV in Bunyuka langsgegaan. Zij hebben hun intrek genomen in wat in de koloniale tijd een leprozerie was: een trapsgewijs gebouwde reeks van bescheiden maar degelijke huisjes voor melaatsen. Tegenwoordig is de ziekte volledig uit het gebied verdwenen, en twee hoogbejaarde genezen melaatsen zijn de enige nog levende getuigen van die gesel. De meeste huisjes hebben nu een andere bestemming gekregen. Onder meer dus voor APAV.

Ik heb al eerder verteld hoe APAV met enkel maar arbeiders (en  arbeidsters!) een weg heeft aangelegd die het nu mogelijk maakt om met de wagen af te dalen in de vallei van de Graben, zodat de mensen hun oogst niet meer op het hoofd naar hun dorp naar boven moeten dragen.

Wel, gisteren werd de grote bezieler van APAV, Deo Kamavu, geconvoceerd door de ANR van Butembo, de nationale inlichtingendienst. Of er onder de leden van APAV geen rebellen van NALU zaten? “Natuurlijk niet”, zei Deo. “Onze leden zijn enkel boeren en boerinnen, en intussen hebben ze een leeftijd bereikt die hen zeker niet meer zou toelaten om rebelletje te spelen, zelfs moesten ze dat willen. Die mensen bewerken hun velden in de Graben-vallei maar hebben geen contact met de rebellen. En mocht de ANR weet hebben van rebellen onder de APAV-leden, dan moet u me dat maar meteen melden!”.

Of zij wel toelating hebben om daar aan landbouw te doen? “Wel”, zei Deo, “in het kader van het programma van landbouwmechanisatie heeft de regering aan APAV een tractor bezorgd voor zijn leden in de Grabenvallei. We hebben daarover een contract afgesloten met het Ministerie van Landbouw. Kan het nog officiëler?”.

De ANR-gier gooide het over een andere boeg. Hoe het komt dat er nog geen inlichtingenfiche van Deo in het bestand van de ANR zit? “Logisch”, repliceerde Deo, “onze boerenorganisatie werkt niet in de stad Butembo. Dus werden we niet hier gerepertorieerd, maar wel in Oïcha, waar we veel leden hebben. Vraag maar na bij uw collega’s ginds.”

Neen, dat was de ANR-man niet van plan. Hij eiste dat Deo een formulier zou invullen voor Butembo ook. En dat kost 100 $. Nu wist Deo met grote stelligheid dat dergelijke fiche elders maar 20 $ kost, dus ontspon zich een afbiedpartijtje dat uiteindelijk afvlakte op 30 $. En met het invullen van de fiche en het neertellen van de greenbacks was de kous af.

Toen hij me zijn verhaal had gedaan zei ik hem dat ik vandaag duidelijk in een herbenoemingsbui ben. Hij begreep me niet meteen. Maar toen ik hem vertelde van de Minister van Desinformatie, en ook van mijn nieuwe ingeving om de “Agence Nationale de Renseignements” om te dopen tot “Agence Nationale de Rançonnements”, kwam hij niet meer bij.