Shuva Novaborsha: Bengaals nieuwjaar

Ook de andere huiselijke karweien doe ik zelf: winkelen, koken, afwassen en regelmatig dweilen. Dat laatste is nodig, want door de grote droogte vliegt hier veel stof rond.  Maar het lukt me best, al geef ik toe dat mijn summiere kookkunsten nog niet veel  afwisseling hebben opgeleverd. Om gezond te eten, en om diarree – toch een gesel onder de bevolking – te voorkomen, is het goed veel verschillende groenten te eten. Hoe meer kleur, hoe beter. Dus maak ik veel groentesoepjes met bonen, wortelen, tomaten, aardappelen, komkommer en nog enkele andere groenten waarvan ik de naam niet ken (maar als ge niet probeert, weet ge helemaal niet hoe het smaakt). En elke dag enkele stukken fruit. Ik moet enkel nog uitzoeken wanneer de verse groenten in de winkel geleverd worden. Want met de overschotjes mag ik niet tevreden zijn. Soms versnijd ik er een stuk vlees onder uit de diepvries; halal, dus dat zal wel gezond zijn. En veel drinken moet ik ook doen, heeft dokter Kadir me aangeraden. Het water uit de kraan is nogal ijzerhoudend en daarom adviseert hij me hat water eerst meer dan tien minuten te koken; dus koken met de waterkoker is niet genoeg.
 
Vorige zaterdag vierden we hier Nieuwjaar: Shuva Nova Borsha! We zijn hier in het Bengaals jaar 1419 aanbeland. De enige dag in het jaar dat hier gefeest wordt zonder onderscheid in rang of godsdienst. Net zoals bij ons worden wensen uitgewisseld en hier en daar ook cadeautjes. Maar in Dhaka komt iedereen buiten, worden straten verkeersvrij gemaakt met nog een grotere chaos als gevolg, en wordt er vooral genoten van simpele dingen. Rood en wit hebben de boventoon in de feestkleding en alle soorten versiering. Steeds meer mensen uit de middenklasse nemen hieraan deel; al wie kan toont zich opgedirkt in feeststemming. Geen alcohol, maar als ontbijt met nieuwjaar moet je rijst in water eten en daarbij de nationale vis: hilsa. Duur, maar overheerlijk. En ik kan het weten, want toevallig belandde ik in een tentje,waar de lokale gymclub aan haar cliënteel deze nieuwjaarsmaaltijd aanbood. Wat waren ze trots ineens een Europeaan onder hun gasten te hebben …
 
En de feestelijkheden hielden die 14de april niet op. In de namiddag schoof ik mee aan bij een bruilofts feest. De moeder van de bruidegom is een schoolkameraad van Tarique, mijn lokale collega. En ik moest mee. We zouden niet blijven eten, enkel een cadeautje overhandigen. Maar eens binnen, schoven ze ons de rijst, vis, kip en groenten onder de neus. Er was geen ontkomen aan. En de bruidegom zat daar onbewogen voor zich uit te staren, zonder te eten, en flink uitgedost; maar zijn aanstaande zat een verdiep hoger te wachten, eveneens met juwelen versierd en zonder eten. Op twee schermen werden de beelden van het paar geprojecteerd: boven zag je de bruidegom en beneden de bruid. Maar geen van beiden kon meekijken. Wat een pijniging! Alsof ze gestraft zijn…