Het leven zoals het lijkt in Puerto Natales

Wie komt er hier ook wonen? Het is hier ook kouders dan ik me herinnerde. De dagen met zon zijn talrijk maar de koude kruipt in je rug. En dan de wind, die blaast je 3 meter achteruit als je een stap vooruit wil zetten. En er is ook nauwelijks iets te doen. Toeristen zijn hier op doortocht of om uit te rusten van een dagenlange trektocht in niet te voorspellen weersomstandigheden in Torres del Payne. Sommigen zitten daar een dag of twee vast in een refugio door de regen, anderen hebben meer geluk en moeten slechts rukwinden van 200 km/uur of een sneeuwstormpje trotseren. Eender welke dag van het jaar, je kan hier de vier seizoenen op één dag meemaken. Avontuurlijk is het wel.

Het merendeel van die toeristen lijken wel Israeliers te zijn of beter gezegd: het lijkt hier wel het mekka van de Israëliërs. Daar zou een reden voor zijn, alleszins gaat dit verhaal de ronde: toen er gekozen moest worden voor een Israelische staat, was Patagonia één van de opties. Het mocht niet zijn, maar de staat zou wel het ticket betalen van elke Israeliër die Patagonia gaat bezoeken. Of het waar is of niet, dat weet ik niet. Wat nog zo’n mysterie is, zo tussen haakjes, is dat er hier blijkbaar ook veel afstammelingen van Kroaten zijn. Je herkent ze onmiddellijk aan de achternaam.

Wat ik ook wel avontuurlijk vind hier, is het kopen van vis. Dan ga je op zoek naar de man met de kar die op straat vis verkoopt en je vraagt welke vis hij vandaag heeft. Die dingen zijn wel nog half levend, en je moet ze, vooraleer je ze kan eten, ook nog eerst ontleden. En dan uren in de wind stinken zeker? Nee, geef mij dan toch maar mooi voorgeprepareerde diepvriesvis uit de supermarkt. Ook al is er hier water genoeg en zijn er visserijen, de mensen in het zuiden eten vooral vlees. En dan nog het liefst rood vlees, en nog liever meer dan nodig. 

Maar Puerto Natales is ook iets anders. Het is er rustig, een rustig liefdevol stadje met prachtige uitzichten op het meer en de bergen. De was droogt in enkele uren door de zon en de wind. De ijsjes zijn hier lekker en reusachtig groot. Mensen begroeten elkaar op straat en doen zelfs een klapke. Ze hebben tijd. Geen bussen waarvan je het uurrooster moet onthouden om niet te lang in de koude te moeten wachten. Bussen zijn hier niet, ze zijn waarschijnlijk niet rendabel. De mensen zijn oprecht, enorm bescheiden en eerlijk. Een simpel leven, weinig stress en vooral veel rust dat enkel onderbroken wordt door het geblaf van de vele straathonden.