Pasen

Zaterdagmorgen werden de voorbereidingen getroffen. Iedereen ging vers – t.t.z. levend - vlees kopen op de markt. Dat wil zeggen: de armsten een kakelende kip, voor zij die relatief meer vlees per kilo beest willen een loeiende koe en voor de rijksten een blatend schaap van zo’n 45 euro per stuk. De markt was overladen, op elk kruispunt stonden honderden hoeders met hun kudde, gekomen van heinde en ver.
Wanneer in het holst van de nacht de zonsopgang nog 5 uur op zich zou laten wachten, vertrokken de boeren naar Gondar stad. Een paar uur later tot in de vroege namiddag stond je zelfs te voet in de file. I.p.v. 35 vrouwen, verkochten nu wel 350 vrouwen hun ajuinen op de markt. Pleinen waren zaterdag openluchtsupermarkten, netjes opgedeeld in rayons: voor tomaten, voor rode uien (=ajuin) en voor witte uien (=knoflook). En in elke zijstraat meer dieren dan mensen.
Wanneer iedereen gekocht heeft wat hij of zij wil, worden de dieren vastgebonden en op het dak van een minibusje gesmeten of meegesleurd aan een touw richting huis (slachtveld) van de nieuwe eigenaar. Het lijkt wel of de dieren weten dat hen een triest lot te wachten staat. Alleszins lief wordt een dier hier niet behandeld, maar goed.
Acht uur ’s avonds gaan de mensen naar de kerk om pas zeven uur later (jawel: drie uur ’s nachts) terug te keren. Vanaf die moment mag geslacht worden, maar de meesten stellen dat uit om eerst een uiltje te knappen.
Dit feest (meer dan Timkat) wordt in intiemere kring gevierd. En aangezien we met de jongens van de shelter een familie vormen waren wij uiteraard verwacht. De compound was goed bevolkt want buren en vrienden waren er ook. Bovendien hadden studenten van de universiteit geld verzameld om straatkinderen een paasmaal te kunnen schenken.
Onze jongens waren ongelooflijk lief en voorkomend. Op hun paasbest als ware: alles opgeruimd, kleren gewassen en met een grote glimlach. Wijzelf moesten werkelijk niets doen. De jongens legden het houtvuur aan om het rundsvlees op de braden, sneden ajuinen en brood, brachten ons een steen als stoel en zagen toe dat we niets te kort kwamen: een colaatje, een bord dat per genomen hap werd bijgevuld, enzovoort. Op zulke momenten kan je niet anders dan fier zijn op de gasten. Ze zijn gewoon echt klaar om als volwaardige burger – dat is de term die de overheid hier wil horen -door het leven te gaan. Streetlife’s over.
De jongens genoten met volle teugen, maar hun ‘goesting’ was groter dan hun magen. Letterlijk. Na een bord had iedereen genoeg. Ze zijn het immers niet gewoon om grote porties te eten.
Daarna hebben we spelletjes bovengehaald. Kaartje blazen, Halli Galli en Bingo. Het eerste spel kenden ze nog van Kerstmis, maar wanneer Lea het spel met de bel te voorschijn toverde, was Kobe zijn medespelers snel kwijt. Gelukkig was er nog Bingo om Lea op haar beurt haar gezelschap af te snoepen. Bijna onbegrijpelijk hoeveel succes dit spel heeft. Nummertjes roepen en dan kijken of dat getalletje op jouw speelkaart staat. Nou ja, voor ons is dat natuurlijk de beste oefening om te leren tellen in het Amhaars. Als afsluiter leren we iedereen nog “scoobidooën”.
Als het eerste feest erop zit, moeten we naar het volgende. De Ethiopische moeder van Lea had ons ook uitgenodigd. Opnieuw massa’s injera, kip en lam. Wanneer we niet meer kunnen, duwt zij ons met haar handen nog verschillende happen in de keel. Een ritueel dat betekent “liefde vloeit van jou naar mij” of “love flows”. Wij vragen ons even af of dit ritueel ook niet betekent: de druppel die de maag en slokdarm doet overlopen…
Onze prachtige dag zit er pas helemaal op als we ook nog eens een ‘Doro weut’ (= kip met ei in een rode saus van tomaten, pepers, ajuin en look) gegeten hebben bij Kassahun, onze medewerker van YT, thuis. Drie flinke maaltijden na elkaar. De dag erop, na twee maanden van streng vasten, ligt dan ook bijna elke Ethiopiër plat met buikpijn.