Vliegen zonder wodka

Deze ochtend vroeg zijn we op het vliegtuig gestapt. Het was een typische Nederlandse dag aan het begin van de winter met zo’n rotweer dat je, als het even kan, het liefst zo snel mogelijk het land uit wil. En dat kon! Een goed begin.

 Eindelijk beginnen we aan onze reis van Mexico Stad naar Yaviza, Panama.: 2015 kilometer die we zullen verslaan met tekst, beeld en geluid. Een paar uur geleden zijn we in dit vliegtuig gestapt. Het zal ons naar ontelbare busstations, mensen, organisaties en projecten brengen langs de weg die al die landen in Midden-Amerika met elkaar verbindt. De hele reis in elkaar zetten was al een avontuur op zich, en hoewel we de dingen meestal nogal op z’n latinos aanpakken, hadden we ons deze keer voorgenomen om in het vliegtuig te stappen met een tot in de details uitgewerkt programma - gebruik makend van die Nederlandse deugd: organisatie.

Het was vermakelijk hoe laconiek onze contacten in Mexico en Midden-Amerika reageerden wanneer we hen met veel zorg de reden van onze reis probeerden uit te leggen en het plan om een van hun projecten te bezoeken. Meestal antwoordden ze ons met een: “Dat is goed. Bel maar als jullie in de buurt zijn, dan spreken we dan wat af”. Die reactie ken ik als Chileen heel goed …. En misschien heb ik er juist daarom wel vertrouwen in. Voor mij is dat genoeg, hoewel Nederlanders vaak beweren dat je alles van tevoren goed moet plannen. Maar in hoeverre kun je alles vooruit organiseren?

 Kijk maar naar de groep Poolse toeristen om me heen in het vliegtuig. Zij vullen stiekem hun glazen tomatensap bij met wodka en denken niet verder dan nu. De komende reis zal gebaseerd zijn op planning, maar even goed op een flinke dosis creativiteit en improvisatie, net zoals de mensen in Midden-Amerika doen die op zoek zijn naar veranderingen en oplossingen voor de maatschappelijke ongelijkheden.

Op onze gezichten is voorlopig nog weinig enthousiasme af te lezen, wat ongetwijfeld te wijten is aan de uitputting door de weken van voorbereiding. Het lijkt bijna alsof we alweer op de terugweg zijn van die 2015 kilometer. Dus ik ga slapen maar hou toch stiekem de lachende groep Polen in de gaten die zich vermaken met hun illegale wodka’s, en onverstaanbare gesprekken voeren. Dit alles op zes uur van Mexico stad, ergens boven de Atlantische oceaan.

 Pablo Eppelin

www.laruta.nu