We vliegen eruit

Al geeft niet iedereen zich zomaar over aan de genade van de ijzeren vogel; iets verderop klampt een meisje zich met beide handen vast aan de dopjes in haar oren. Het is iets tussen zingen en bidden wat ze doet. En het moet duidelijk de luchtgoden bezweren.

Hier zitten we dan. In het vliegtuig. Om te gaan schrijven over de millenniumdoelen, waarvan het zevende de wens uitdrukt dat meer mensen in een duurzaam leefmilieu zouden leven.

Ziet iemand de ironie? Of zijn we met zijn allen voorgoed in slaap gewiegd door de blinkende wereld van luchthavens, waar de enige tijd die wegtikt die tot de volgende vlucht is?

Laten we wel wezen. De kans dat iemand van ons een reportage maakt die zo betekenisvol is dat ze de uitstoot van de vlucht waard is, is nihil. De pretentie!

En dan nog te bedenken dat deze reis een uitzondering is. Hoeveel journalisten krijgen de kans om ergens twee maanden te werken? Tel het aantal dagen op de vingers van je handen, tel het aantal buitenlandse correspondenten er maar meteen bij.

Om maar te zeggen: noch dit mea culpa noch een persleger dat straks voor een keer de trein neemt naar de klimaattop in Kopenhagen volstaat. Ook de journalistiek moet fundamentele veranderingen ondergaan.

www.laruta.nu/km2015