Een doorbraak : ILO werkt ook met multinationals (2)

Een doorbraak

Of de internationale sociale conventies nageleefd worden, hangt niet alleen af van regeringen, maar ook van multinationals. Hoe gaan zij om met de internationale regelgeving in hun filialen over de hele wereld en vooral ook in welke mate stellen zij eisen aan hun toeleveringsbedrijven? De instorting van het Rana Plaza gebouw in Bangladesh spreekt nog tot ieders verbeelding en het was niet het eerste en niet het laatste incident bij dit type toeleveringsbedrijven.

Een aantal multinationals hebben wel eigen vrijwillige sociale codes (global corporate responsability; corporate sociale responsability), maar daar is meestal weinig controle op. Een honderdtal MNO’s (zoals het Belgische Umicore) gaat veel verder. Deze bedrijven sloten een akkoord met de internationale vakbonden over de toepassing van de ILO-conventies en deze akkoorden worden wel gecontroleerd door de ondernemingsraden.

De ILO is zoals alle UNO-organisatie gericht op de lidstaten en in het geval van de ILO op de toepassing van de arbeidsconventies in de landen. Er was ook al een MNO-verklaring bij de ILO maar die bracht weinig concreets op. Nu kunnen multinationals zich, zowel van werkgevers- als werknemerszijde richten tot de ILO om ondersteuning en bijsturing te krijgen. Er kunnen ook overeenkomsten worden gesloten. Het was vooral de Internationale Werkgeversorganisatie (IOE) die niet tuk was op de intrede van multinationals, zij vreest dat haar plaats zou kunnen verzwakken als koepelorganisatie van de werkgevers. Maar na onderhandeling met de werkgevers bereikten we een akkoord over een aantal belangrijke principes die nu verder moeten uitgewerkt worden. De ILO kan de MNO’s geen verplichtingen opleggen, het blijft een vrijwillige instap, van werkgevers en/of werknemers, maar de organisatie zal zich ook strikt houden aan de eigen regels. Hoe meer MNO’s zich (wellicht voor hun goede naam) onderwerpen aan die regels, hoe belangrijker de doorbraak naar een betere toepassing van de arbeidsconventies in de wereld.

Eén onderzoeksdepartement

Om even sterk te staan als het IMF, de Wereldbank en de OESO, was het absoluut nodig tot één onderzoeksdepartement te komen. Dat is een tweede doorbraak, minder spectaculair misschien, maar niettemin belangrijk. De ILO had wel een goed werkend maar te beperkt onderzoeksinstituut en voor het overige is het onderzoek gespreid over de departementen. Het samenbrengen van alle researchers maakt het ILO onderzoek sterk en credibel. Vanuit werknemerszijde eisten wij natuurlijk wel garanties voor de onafhankelijkheid van het onderzoek. Die werden gegeven en daar zullen we blijvend op toekijken.