Mijn droomklimaatmars

MO*blogster Merel Overloop hoopt met heel haar hart dat er op zondag 3 december een massale opkomst is voor de klimaatmars in Brussel. Ze droomt ervan dat zelfs de machthebbers er aan deelnemen. En dat ze de energie kunnen voelen die zo’n massa meedraagt. Dat ze daaruit de kracht kunnen putten om iets ten gronde te veranderen.

Zondag is het klimaatmars.

Al maanden wordt het vakje van 3 december in mijn agenda voorbehouden voor die ondertussen jaarlijkse optocht. Al weken kijk ik uit naar dit moment waarop we samen door de straten van Brussel zullen wandelen in een hoopvolle massa. Waarop we onze stem laten horen aan zij die de macht hebben om iets wezenlijks te veranderen. Waarop we met z’n allen tonen dat het niet te laat is om het rechtvaardig aan te pakken. En waarop we hen aanmoedigen niet bang te zijn om verandering in te zetten.

De eerste klimaatmars waaraan ik deelnam – nu vijf jaar geleden – staat in mijn geheugen gegrift als de dag waarop ik besefte dat we niet alleen zijn. Dat we met veel zijn zelfs. De dag waarop ik het ongeloof dat ik soms voel als ik de krant lees even aan de kant schoof en het geloof in een radicale omslag omarmde. En daarom kijk ik er naar uit om me deze zondag weer te laten omringen door de aanhangers van een duurzamere wereldorde, een gezondere planeet en toekomstgerichter beleid.

Maar ik droom van een mars die er anders uitziet dan de vorigen. Ik droom ervan mijn buren tegen te komen op weg naar het Noordstation. Dat terwijl ik langs hun deuren in Schaarbeek wandel, zij die openen met hun kinderen en spandoeken in de hand. Dat mensen van heinde en ver naar Brussel komen, maar dat ook mensen van om de hoek trots meewandelen.

Ik droom van een klimaatmars in Brussel die de bevolking van de stad weerspiegelt. Van de dakloze aan het Zuidstation tot de NAVO-medewerker in Evere. Van de pasgeboren baby in het Klein Kasteeltje tot de bejaarde vrouw op haar appartementje in Oudergem. Van de eeuwige optimist die de olijke bende aanzwengelt tot de onverbeterlijke pessimist die achteraan mee surft op de vrolijke golven.

Als ik écht mijn idealistische schoenen aan heb, dan droom ik zelfs van een klimaatmars waarin de machthebbers waartoe we ons zondag richten zelf zullen meelopen.

Ik droom ervan de kinderen waar ik elke week mee werk het kanaal te zien oversteken en tegen te komen tijdens de mars. Samen met hun families. Met hun moeders en vaders. Met hun zussen en broers. Schreeuwend, springend en lachend met het enthousiasme waarmee ze elke zaterdag mijn klas overstelpen.

Ik droom ervan niet alleen Franse, Nederlandse en Engelse slogans te horen, maar ook Arabische, Turkse, Poolse, Spaanse. Eentje in het Swahili en eentje in het Urdu. Omdat iedereen op die klimaatmars eigenlijk dezelfde taal spreekt, ook al doen we dat in alledaagse gesprekken niet. Omdat de taal van de urgentie door iedereen gesproken én begrepen kan worden.

Ik droom ervan de mensen over wie we het hebben als we ijveren voor een rechtvaardig klimaatbeleid naast mij te zien wandelen wanneer we voor hun rechten ijveren – ook al begrijp ik dat er in onze huidige samenleving andere prioriteiten bovenaan hun lijstje staan. Ook al besef ik dat het net de geprivilegieerden zijn die zich om hen moeten bekommeren nu.

En als ik écht mijn idealistische schoenen aan heb, dan droom ik zelfs van een klimaatmars waarin de machthebbers waartoe we ons zondag richten zelf zullen meelopen. En ja, ook de oliebaas en de multimiljardair wil ik op mijn klimaatmars. Dat ook zij hun vrije zondag in deze positieve chaos komen spenderen. Dat ze voor één keer even vergeten hoeveel geld een miljoen is. En dat ze de energie kunnen voelen die zo’n massa meedraagt. Dat ze daaruit de kracht kunnen putten om de eerste stap te zetten en iets ten gronde te veranderen.

Want als al deze mensen zouden meewandelen in mijn klimaatmars, dan zou die eigenlijk overbodig worden. Dan zouden we al in mijn droomwereld leven en zou het klimaat bovenaan ieders prioriteitenlijstje staan. Dan zouden alle kleine individuen hun gedachten vrij hebben om zich over het klimaat te bekommeren. En dan zouden alle grote individuen hun gedachten ook vrijláten om zich over het klimaat te ontfermen.

En daarom, beste lezer, hoop ik dat ook jij 3 december nu met glitterstift hebt aangestipt in je agenda. Ben jij er bij op mijn ideale klimaatmars om 13u aan Brussel-Noord?