Checkpointervaringen samen met de Palestijnen

Toeristen hebben het veel gemakkelijker, zij kunnen met hun toeristenvervoer langsrijden met hun paspoort in aanslag. Toch wilden wij ook eens samen met de Palestijnen aanschuiven, om te ervaren wat zij meemaken.

EAPPI

Wij gingen er om 4u heen met 2 mensen van EAPPI, de Eucumenische Accompaniers. Dit is een internationale groep vrijwilligers die 4 maal per week binnengaan in het checkpoint om te observeren. Zij betuigen hun solidariteit met de Palestijnen. Ze rapporteren aan hun eigen organisatie, aan OCHA en aan de VN. Als er problemen optreden, bellen ze de militaire hotline om te onderhandelen.

4u in de ochtend

Langs de Muur loopt een 50m lang dranghek van 3m hoog. Het laat een doorgang vrij van 1,5m naar de toegang van het checkpoint. Als wij aankomen, staat die gang al helemaal vol. De wachtenden laten de mensen van EAPPI, die herkenbaar zijn aan hun jasje met logo, voorgaan. Ze weten dat zij halverwege zullen blijven observeren.

We nemen foto s. De meeste Palestijnen onthalen ons met enthousiasme, grapjes en gesprekken. Ze apprecieren de solidariteit. De mensen in de buurt van de toegang hebben hun doorgangspas al in de hand. Het is een duur papier dat ze om de 3 maanden opnieuw moeten aanvragen. Na enige tijd komt een Israelische soldaat kijken naar het geflits in het donker en vraagt ons te stoppen met fotograferen. Om 5u15 gaat de deur open. Er komt beweging in de rij, maar ook ernaast: mannen rennen naar voor en klimmen daar over het hek. Beroering, getrek en geduw. Dan valt alles weer stil. De eerste shift is erdoor. Het wachten begint opnieuw… 

De mensen van EAPPI hadden ons aangeraden zelf niet tussen die  groep vroege vogels te komen, vanwege het getrek en geduw.  Dus gaan wij na een tijdje terug naar het hotel om te ontbijten.

3 etappes

Om 7u komen we terug om zelf het volledige parcours te doorlopen. Het is al veel rustiger.

Het checkpoint kent 3 etappes. Eerst voorbij een hek met een soldaat. We tonen ons paspoort en mogen door een draaihek dat maar doorgang voor 1 persoon in 1 richting toelaat.  In een volgend gebouw staan weer 2 lange rijen voor 4 dranghekken. Vanop een platform hoger kijkt een gewapende soldaat toe. Ook de Accompaniers staan daar en vertellen ons dat het die morgen heel rumoerig was.

Een vriendelijke Palestijn wil me laten voorgaan. Dat is de gewoonte. Omdat er hoofdzakelijk mannen in de rij staan, laten ze de vrouwen langsgaan. Ik bedank echter en blijf achter hem aanschuiven. Hij werpt zich dan maar op als galante begeleider die me uitlegt wat ik moet doen. Voorbij het draaihek moet de bagage op de rolband en de mensen door de metaaldetector (zoals in een luchthaven). Velen doen ook hun schoenen uit. De man zegt spottend dat Palestijnen meestal wapens in hun schoenen dragen. Een reisgenoot ziet het achteraf prozaischer: bouwarbeiders dragen schoenen die verstevigd zijn met metaal in de zolen.

Dan terug een draaihek waar je slechts doorkan als het lichtje op groen springt. De laatste etappe is het controleloket. De Palestijnen moeten hun hand op een controlescanner leggen. Wij moeten ons paspoort tonen. Enkele reisgenoten krijgen het nog moeilijk omdat ze in de luchthaven geen stempel in hun paspoort kregen. Uiteindelijk raken we er toch allemaal door. Het was een leerrijk uur aanschuiven.

Dan is het buiten wachten op volle busjes naar Jeruzalem. Voor ons was het een leerrijke ervaring. Voor mensen die dit elke dag moeten meemaken is het een uiterst ergerlijke zaak. Wij gingen er al bij al nog vlot door, maar dat is niet voorspelbaar. Hoe vroeg men ook vertrekt, het risico om te laat te komen zit er steeds in: arbeiders en bedienden komen te laat op hun werk, kinderen op school, zieken in het ziekenhuis, …. Daar bovenop zijn er nog vernederingen en administratieve pesterijen.

PS: ik trachtte fotos tijdens het bloggen op te laden, maar de plaatselijk lijn wou ze niet aanvaarden. Achteraf slaagde ik wel in ze op de fotoblog van MO* te zetten.