Ranzige berichtgeving over Joden en Palestijnen.

Ik had al gemerkt dat van vele mensen die actief zijn in de Noord-Zuid-materie, Mia Doornaert niet op prijs stellen. Ik lag daar niet over wakker. Ik lees haar teksten niet vaak. Als ik door de krant blader heb ik genoeg andere lectuur. Vrijdag kreeg ik echter via “DS mails op trefwoord” haar artikel als eerste lectuur op mijn nuchtere maag. Ik hield er een indigeste aan over… 

De feiten.

De komiek Alex Agnew nam in P-Magazine veel mensen en situaties scherp op de korrel. Zijn uitlatingen over de joden lokten echter reactie uit van de hoofdredacteur van Joods Actueel. Hij kondigde aan dat hij klacht zou indienen bij het Centrum van Gelijke Kansen.

Alex Agnew heeft zich ondertussen verontschuldigd. De hoofdredacteur van Joods Actueel deed al relativerende uitspraken. Jozef De Witte zag geen reden tot vervolging, omdat men de uitspraken in de context moet bekijken. M.a.w. alle betrokkenen trachten de discussie binnen de redelijke perken te houden.

Mia Doornaert daarentegen, wilde het mes nog eens omdraaien in de wonde. Niet alleen Alex Agnew moest eraan geloven. Het werd een column tegen de Palestijnse kwestie. Zelfs de ngo’s en de vredesbewegingen kregen een sneer uit de pan.

De column.

De meest gewraakte uitspaak van Alex Agnew is: “En waarom moeten we aan de joden maar sorry blijven zeggen voor het feit dat ze zich hebben laten afmaken in concentratiekampen, in plaats van te sterven met een geweer in hun handen zoals mijn overgrootvader?” Inderdaad harde taal. Hij wou daarmee op een cynische manier duidelijk maken dat de joden niet de enige slachtoffers zijn van de tweede wereldoorlog. Martelaren die veel minder aandacht krijgen dan de joden, verdienen volgens hem ook respect.
Mia Doornaert greep deze zin aan voor een aanval op het racistische koloniale verleden van het Engelse leger. Zij zag er ook een aanleiding in voor een boutade om voortaan alle weerloze slachtoffers te laten creperen. Ik denk dat die gevolgtrekking meer zegt over haar eigen gedachtenkronkels dan die van Agnew. Hij had het tenslotte over een  grootvader die meehielp om de joden te bevrijden van het Nazisme.

Wat verder schrijft Agnew over de rel bij de Antwerpse excuses over de Holocaust “Oké, Bart De Wever is een lul, maar in die zaak kreeg ik wel sympathie voor hem.” Die uitspraak is niet netjes voor De Wever, maar Mia Doornaert leest alleen de ‘sympathie’. Gevolg: een tirade tegen de collaborateurs, de Volksunie en de rest van antisemitisch politiek Vlaanderen.

De kern van mijn ergernis kan ik best weergeven met volgende passage: “En hij kletst helemaal uit zijn nek wanneer hij een ‘sorry’ voor de Palestijnen vraagt. Je hoort verdraaid niets anders dan dat, ook vanwege vele Joodse groepen die zich inzetten voor vrede in het Midden-Oosten. Arabische regimes mogen onderdanen martelen en doden zonder dat er een haan naar kraait. Alleen de Palestijnse zaak staat in het centrum voor onze ngo’s, voor de zogenaamde vredesbeweging, voor zoveel andere organisaties, en alleen tegen Israël wordt tot een boycot opgeroepen.”Ik hoef hopelijk aan de lezers van de Mo*website niet uitleggen wat hier allemaal fout aan is.

Enzovoort. Ik voeg hierbij een beeld van de column. Voor een goed leesbare versie verwijs ik u uiteraard naar de website van De Standaard. Zo kan iedereen mijn woorden toetsen aan de realiteit.

Mijn emoties.

Humor kan hard zijn, onder het motto: wie gebukt gaat onder miserie, kan er beter mee lachen dan huilen. Agnew staat gekend voor zijn harde stijl als komiek. De gewraakte passages stonden in een reeks vol cynische uitlatingen over veel verschillende mensen en bevolkingscategorieën.

Dat artikel in De Standaard was geschreven door een journalist in een kwaliteitskrant. Zij wilde Agnew de les lezen met argumenten die de indruk wekken dat zij praatte vanuit stielkennis. Maar haar informatie was heel subjectief, soms zelfs fout. Bovendien gebruikte  ze de uitspraken van Agnew voor loze beschuldigingen aan anderen (vredesbewegingen en ngo’s) die met dit incident totaal niets te maken hadden.

Ik wou meteen zelf een lezersbrief schrijven, maar die zou te cru uitgevallen zijn. Na uren ergernis, maakte de boosheid ook plaats voor positievere bedenkingen: die column is een schoolvoorbeeld van verkeerde voorstelling van de feiten. Het is eigenlijk een prachtig instrument voor sensibilisering en educatie. Ik mailde enkele ngo’s met de suggestie om recht op antwoord te vragen. Zo krijgen ze de kans om het grote publiek eens gratis wat beter te informeren over Palestina en de misvattingen erover. Maar ik vond tot nu toe weinig enthousiasme. Ze voerden al vaak discussies met de auteur.

Dus schrijf ik maar een blog.

De stijl.

Wat mij aanvankelijk enorm ergerde, was de flagrante ontkenning van de objectief bewijsbare realiteit. Ondertussen wil ik het ook positief formuleren: ze was zo vriendelijk ons te leren hoe je manipulatief kan schrijven.

Eerst schreef ze :”Agnew hanteert duidelijk ook een motto van het mindere deel van de Engelse pers: laat je nooit hinderen door de waarheid in een goed verhaal. Hij vertelt onzin over de stichting van Israël, en vergeet voor het gemak het VN-besluit van 1948 dat een Joodse en een Palestijnse Staat oprichtte - een oplossing waar we nu nog naar zoeken - waarop drie Arabische landen dat prille plan torpedeerden met hun militaire aanval op Israël en de bezetting van de westelijke Jordaanoever door Jordanië.”
Daarna vergat ze ‘voor het gemak’ te vertellen dat Israël sindsdien constant nieuw grondgebied inneemt en weigert VN-resoluties uit te voeren. De muur die Israël bouwt, respecteert “de groene lijn”, die in vorige onderhandelingen werd vastgelegd op totaal niet. Ondanks Anapolis groeien de nieuwe joodse nederzettingen op Palestijns grondgebied nog steeds aan. Als journalist weet ze dat natuurlijk wel. Ze liet zich alleen niet hinderen door de waarheid.

Zo kunnen we in de tekst ook veel leren over dubbele standaarden. Eerst lees ik een terecht respect voor het joodse verzetstrijders in de oorlog, met kritiek op het gebrek aan internationale solidariteit: “En overigens heeft een deel van hen zich wel gewapend verzet, zonder dat Europa maar één vinger roerde om ze te helpen.” Tof. Daarna volgen de verwijten aan ngo’s die steun verlenen aan Palestijnse burgers die  opgesloten zitten in Gaza. Vreemd.

Tenslotte een typisch staaltje van omkering van de realiteit. “..het sluipend gif in heel West-Europa, waarbij een als antizionisme vermomd antisemitisme het politiek-correcte racisme is geworden.” De gewoonte om de antizionisten voor te stellen als antisemieten is een veelgebruikt instrument van de Israël-lobby. Het zionisme is een politiek-ideologische doctrine, die aan de joden meer rechten toekent dan aan de andere inwoners van Israel. Mensen die pleiten voor meer gelijkheid, krijgen het verwijt van racisme tegen de joden. (Daarover had ik het al in een vorige blog.) Mia Doornaert schaart zich nu achter die bizarre omkering. Wel raar dat zij daardoor ook vele joden tot antisemiet verklaart.

Ik zou nog lang kunnen doorgaan. Ik laat dat over aan anderen. Op Mediamo en in de lezersbrieven van De Standaard staan ondertussen al verschillende verstandige reacties.