Bloederige taferelen in Afghanistan

Hussein sneuvelde op 10 Muharram 61 (680 na Christus) tijdens een gevecht tussen regeringstroepen (Turken), en Husseins volgelingen.
De Shi’ieten vormen een minderheid in Afghanistan. Of ik dit jaar iets van Asjoera zal merken is onwaarschijnlijk. Ik werk immers op Kandahar Air Field en kom bepaald niet dagelijks ‘buiten de poort’.
Zes jaar terug, toen de International Security Assistance Force alleen in Kabul en omgeving was ontplooid en ik met een Nederlands/Duits militair hoofdkwartier een half jaar in Afghanistan verbleef, had ik het genoegen mee te beleven hoe de locale Shi’ieten hun Asjoera vierden.
Met een aantal collega’s reden we ‘s-morgens naar de moskee. Ik heb er altijd van genoten onderweg te zijn in buitenlanden die zo sterk verschillen van ons eigen land.  Zo ook  die morgen. Laverend tussen handkarren, claxonerende terreinwagens en oude mannetjes op ezels. Voor zover er toen verkeerslichten waren functioneerden de meeste niet, niet meer, of nog niet, en als ze al functioneerden stoorde niemand zich daaraan.
Bij de moskee aangekomen lieten we onze chauffeurs bij de voertuigen (in het leger spreekt men niet van auto’s) achter. Enigszins opgetogen betraden we de moskee. Nog afgezien van het feit dat we westerlingen waren droegen we ook nog een militair uniform. Het contrast met de Afghaanse Shi’ieten kon niet groter zijn. We waren en voelden ons echter van harte welkom
Op de benedenverdieping bevonden zich de mannen, een etage hoger de vrouwen. In het midden van de moskee zaten jongens en mannen op hun knieen met ontbloot bovenlichaam tegenover elkaar. Op het ritme van een voorzanger sloegen ze beurtelings met de vlakke linkerhand op de rechterborst en de rechterhand op de linkerborst. De inmiddels roodgeworden huid gaf aan dat dit ritueel al enige tijd bezig was.
De volwassen mannen hadden een stok naast zich liggen met daaraan een verzameling kettinkjes van ongeveer 30 centimeter lengte. Regelmatig verwisselden zij het ritueel van de vlakke had op de borstkas met het over de schouder zwiepen van de kettinkjes. Het resultaat laat zich raden. Al snel gaat de huid kapot en resulteert deze ceremonie in een bloederig geheel. Enige vorm van afkeer  kan ik niet ontkennen. Opnieuw echter moest ik vaststellen dat het niet iets ‘typisch Islamitisch’ is om te lijden in navolging van religieuze leiders.
In het Christelijke geloof zijn ook groeperingen die zich een doornenkroon op het hoofd zetten en die zo vast op het hoofd slaan tot het bloed over het gezicht loopt, of die zich met spijkers door de handen laten kruisigen. Niets nieuws onder de zon dus.
Het goede nieuws is dat de Shi’ietische minderheidsgroeperingen zich veilig genoeg voelen om hun geloof te beleiden zoals zij dat gewend zijn. Onder de Taliban immers was het ondenkbaar uiting te geven aan ‘afwijkend’ gedrag. Ik hoop dat ook vandaag de tolerantie groot genoeg is om de Shi’ieten wereldwijd ongestoord hun Asjoera te laten vieren.