De geregistreerden

Deze morgen liep ik de straat op, maar alles was al hermetisch afgesloten. Ik mocht zelfs niet terug naar mijn appartement. Ik voelde mij als een rat in een val. Dus geen Olympische vlam voor mij. Jammer, mijnheer Rogge. Zij hadden het toch beloofd.
Van zodra de stoet voorbij was, kwam het normale leven terug op gang. Om elf uur kon ik naar mijn werk. Mijn Chinese vrienden vertelden mij hoe het allemaal verliep.
Aan beide kanten van de hoofdstraat stonden de geregistreerden met de aangepaste T-shirt: “Torch Relay” of “I love China”, heftig zwaaiend met Chinese en Olympische vlaggetjes. Daarachter een volledige rij soldaten en pas daarna het plebs, zij die er op tijd waren voor de politie alles afsloot. Het Olympische feest kon beginen, althans voor de geregistreerden.
Gisteren viel het mij al op. Overal had je verkopers van vlaggetjes en T-shirts. Al enkele weken is Qingdao een belegerde stad. Om in een van de drie luxehotels te geraken moet je als op een een luchthaven door een scan. Wat het meest stoorde was de permanente politiebewaking in sommige bars en coffeeshops. Het is niet plezant een pintje te drinken en een babbel te slaan met twee agenten naast je. De agenten waren zelf zich steendood aan het vervelen.
In China wordt veiligheid nogal strikt genomen, maar als ik ‘s middags ei zo na omvergereden wordt op een zebrapad met groen licht voor mij, verpinkt geen enkele agent. Ik vrees ervoor, als in een paar weken een horde nietsvermoedende buitenlandse toeristen Qingdao overspoelt. We gaan hier nog wat meemaken.
Het Olympisch feest kan beginen, althans voor de geregistreerden.