Slow Time

Tijd is iets vreemds… we zijn voortdurend op zoek naar meer en wanneer we het onverwachts in handen krijgen, weten we plots niet hoe ‘m in te vullen. Zelfs na 6 maanden Bolivia voel ik mijn Belgische reflex opduiken wanneer ik ineens een hele zaterdag blanco vrij heb. Meelopen in een nationale mars voor internationale vrouwendag stond aanvankelijk op het programma, maar aangezien het feministische collectief ‘mujeres creando’ uit La Paz niet al te gretig was op het geven van praktische informatie (de Bolivianen zijn doorgaans niet zo’n planners - of niet zo regelneverig? – en de meeste events worden last minute georganiseerd), bleef het toch bij een weekend Oruro.

Ik prijs mezelf gelukkig om de rust die ik hier vrij makkelijk incorporeer, en die rust koester ik. Af en toe moet ik immers slikken als ik de emails lees van mijn Belgische vrienden – wanneer ze een gaatje vinden om de al lang onbeantwoorde mails toch snel even te replyen – over de drukte van hun dagdagelijkse leven. Druk op het werk. Druk in het sociaal leven. Zodat zelfs afspraken met vrienden of familie getimed en gepland moeten worden. Dat was bij mezelf een half jaar eerder geen haar beter. Iemand toevallig tegenkomen op straat en de hele namiddag blijven praten was een onrealistisch scenario geworden – “goh ja, zo leuk je te zien, maar ik was net op weg naar… ”.

Het is eigenlijk heel aangenaam om even totaal uit die drukke samenleving te zijn. Bij het lezen van hun relaas frons ik bezorgd; take it slow en laat het leven af en toe aan je voorbij razen.  Het idee dat ik daar ook wel onvermijdelijk opnieuw zal worden ingezogen, beangstigt me.. ik wil mijn Andes chill niet verliezen.

Als ik denk aan boodschappen moeten doen op zaterdag in een propvolle Colruyt met een boodschappenlijst voor de komende week en ongeduldige kinderen in de volle winkelkarren, word ik haast onwel. En toch… het is zaterdag en ik voel een lichte stress over wat ik nu precies moet gaan doen met deze vrije dag. Ik heb nu eens een hele dag helemaal voor mezelf, dan moet ik die toch best zo efficiënt mogelijk invullen?! Lap, daar is die Belgische reflex weer.

Neen. Vandaag wordt een hommage aan mijn Belgische vrienden. Geen stress. Geen plannen. Een zaterdag van koffie drinken bij de krant en m’n boek uitlezen (roman nummer twaalf sinds vertrek, daar vind mijn Belgische zelf nooit de tijd voor), een goed skype-gesprek met een overzeese hartsvriend, koken, schrijven en een paar muurtekeningen maken. En dat is eigenlijk ook al weer een vol programma, niet?