Welke oorlog?

De  aandacht is nu gericht op de aanvraag van Mahmoud Abbas, leider van de Palestijnse autoriteit, om Palestina te erkennen als volwaardige niet-lidstaat bij de Verenigde Naties. Een aanvaarding zou een expliciete erkenning betekenen van Palestina als staat. Israël reageerde daar al op dat de Palestijnen zich die beslissing zullen betreuren. Israël zal keihard terugslaan.

Daarmee bedoelen ze voornamelijk de uitbouw van de nederzetting E-1. E-1 is gelegen rond Jeruzalem in de Westelijke Jordaanoever, Palestijns gebied. Wanneer deze grote nederzetting er komt, wordt de Westelijke Jordaanoever (wat ooit een onafhankelijke Palestijnse staat moet worden) zo goed als helemaal afgesloten van Oost-Jeruzalem (wat de Palestijnen als hun hoofdstad zien). De creatie van deze kolonie maakt een tweestatenoplossing dus zo goed als onmogelijk. Blijft Bibi Netanyahu aan de macht na de verkiezingen, dan zal die er alles aan doen om E-1 doorgang te laten vinden.

Wat is er gebeurd met de protesten tegen de economische crisis? Ook daar heeft niemand het in Tel Aviv nog over. Enkele maanden geleden waren er grootschalige opstanden tegen de hoge levensduurte met protesttenten en verschillende Israëli`s zichzelf in brand staken. Maar ook hier werd vreemd genoeg niet zoveel gevolg aangegeven, althans niet in die mate zoals tijdens de Arabische Lente. Kan je gewend geraken aan zoveel geweld, dat dat ook geen groot nieuws meer is?

Afleidingsmaneouvre Gaza

Het lijkt alsof er bij te veel nationale problemen – zoals de economische crisis – er even een bom op Gaza moet vallen om de aandacht af te leiden, de prioriteiten terug op defensie en veiligheid te leggen en het nationalisme en eenheidsgevoel aan te wakkeren. Het is zoals mijn vriend soms zegt: “De interne twisten en verschillen in Israël zijn zo groot. Moest er geen oorlog of gemeenschappelijke vijand zijn, dan hadden we elkaar – de Israëli`s –  al lang uitgemoord.” Tegen die achtergrond kan de Israëlische regering ongemerkt meer en meer grond innemen langs Palestijnse zijde. Want in welke mate komt daar maar kritiek op?

Zoals gezegd is de rust in Tel Aviv een beetje teruggekeerd. Ik blijf mijn zoektocht naar werk verder zetten. Babysitten is zowat het enige waar ik momenteel mijn geld mee kan verdienen tijdens het wachten op een werkvergunning. Ik schuim kleuterscholen af met mijn posters waarop mijn ‘uitzonderlijke kwaliteiten’ als babysitter prijken.

Ik lees net in het nieuws dat Iran blijkbaar probeert om Hamas opnieuw volop te bevoorraden met langeafstandsraketten. En Hezbolla dreigt ermee om bij een volgende oorlog ook raketten op Tel Aviv af te vuren. Zo blijft het hier dus maar doorgaan. Misschien moet ik mijn vriend maar overtuigen van een plan B – verhuizen naar een nieuw land bijvoorbeeld – voor het cynisme bij mij ook de overhand begint te nemen?