"Landbouwgrond in overvloed"

In weerwil van de vele berichten over de eindigheid van de planeet en de consumptiedrift van de mens, blijkt er nog steeds een rationele basis te bestaan om aan te nemen dat de menselijke druk draagbaar zal zijn voor onze planeet. Althans, deze conclusies komen uit een rapport dat vandaag voorgesteld zal worden door Jesse H. Ausubel, één van de organisatoren van de eerste UN Wereld Klimaat Conferentie.

Naar analogie met “Peak Oil”, de theorie dat er een maximum hoeveelheid olie voorradig is en dat we het grootste deel daarvan reeds geconsumeerd hebben, kan men zich afvragen of er een landbouwgrondpiek bestaat. Intuïtief antwoorden we bevestigend al is het maar omdat onder invloed van de groeiende en rijkere planetaire bevolking, meer eten dient geproduceerd te worden. Meer velden zijn dan noodzakelijk en die vereisen meer gerooide bossen en meer milieudruk.

De laatste 50 jaar werd echter naast een stijgende vraag naar landbouwproducten, ook een vaak over het hoofd gekeken trend waargenomen van stijgende discipline en dematerializatie in de vraag, en meer intensificatie en efficiëntie in landgebruik. De auteurs concluderen dat door een combinatie van vertragende bevolkingsaangroei, een matigende vraag naar land-intensieve producten zoals vlees, en meer efficiënte landbouwmethodes, een substantiële ontkoppeling heeft plaatsgevonden tussen landbouwoppervlak en menselijk appetijt.

De belangrijkste factoren zijn ouders die de bevolkingsaangroei veranderen, arbeiders die de welvaart verhogen, consumenten die hun dieet aanpassen, het gedeelte van de oogst dat voor de voedselketen wordt gereserveerd (“corn can fuel people or cars”), en verbetering van de opbrengst per hectare. Over de komende 50 jaar zou het kunnen dat de mens daardoor minstens 146 miljoen hectare landbouwgrond zal vrijgeven aan de natuur wat overeenkomt met twee-en-een-half keer Frankrijk. Een goede discussie van de studie is te vinden hier (NYtimes, 17/12/2012).

Gerelateerde literatuur_

Planetary Opportunities, DeFries et al (2012).