Lees later

Déogratias Nzunogera, OAG

Geen vooruitgang in Afrika zonder een sterke staat en een stevig georganiseerd middenveld. Maar wat weten we eigenlijk over de civiele organisaties in Afrika? MO* sprak de voorbije dagen met acht leiders van het Afrikaanse middenveld over de uitdagingen waar hun land mee te maken heeft, hoe zij de toekomst zien en welke rol Europa daarin kan spelen.

Jeroen De Sadeleer . 13 oktober 2011

Wat is de belangrijkste uitdaging voor Burundi?

Déogratias Nzunogera (Observatoire de l’Action Gouvernementale): Prioriteit nummer een is de fysieke veiligheid, zeker sinds de verkiezingen van 2010. Zo werden recent nog zomaar 36 mensen gedood in een bar niet ver van Bujumbura. De machthebbers beseffen wel dat er grote problemen zijn, maar hebben moeite om echt de vinger op de wonde te leggen. Dat belet hen om gepaste maatregelen te nemen. De moeizame demobilisatie en het gebrek aan onderwijs, banen en een functionerende politie dragen allemaal bij tot het geweld. Pas als de veiligheid gegarandeerd kan worden, kunnen we beginnen spreken over de installatie van goed bestuur.

Wat zal de toekomst brengen voor Burundi?

Alles heeft een begin en een einde, dus ook het geweld in ons land. Het volk zelf moet nu een signaal geven dat het wil samenwonen en -leven, dat het wil delen. Iedereen – daarmee bedoel ik zowel de mensen van de regering als uit het middenveld of de gewone man in de straat – moet de koppen bij elkaar steken. We hebben nog een hele weg af te leggen, maar er is stilaan beterschap zichtbaar.

Welke rol kan Europa spelen?

De veiligheidsproblematiek moet in ieder geval centraal staan. De Nederlanders beseffen dit en voorzien fondsen om de politie en het leger te professionaliseren. Europa is altijd een belangrijke partner geweest van Burundi, zowel multilateraal als bilateraal. Dit betekent echter niet dat zij de grootste verantwoordelijkheid dragen. Die ligt bij ons. Vergeleken met andere landen rondom ons krijgt Burundi wel te weinig hulp en steun. Vergeet niet dat ons land uit een lange oorlog komt. Bovendien stipuleert het Cotonou-akkoord dat Burundi speciale aandacht vereist.

Met het label ‘ACS’ (Afrika, het Caraïbisch gebied en de Stille Oceaan) duidt de Europese Unie een diverse groep landen aan die een gemeenschappelijk verleden hebben als Europese kolonie. Vanaf het tijdperk van hun onafhankelijkheid tot vandaag sloot eerst de EEG en later de EU een aantal verdragen met deze groep, die de basislijnen vormen van de Europese ontwikkelingshulp aan deze landen. Ze verlenen de betrokken landen een aantal voordelen die partnerlanden in Zuid-Amerika of Azië niet hebben. Die akkoorden kwamen onder druk door de afspraken binnen de Wereldhandelsorganisatie die dergelijke discriminatie niet toestaan.

Het meest recente akkoord is dat van Cotonou. Dat verschilt van de voorgaande Lomé-akkoorden door de nadruk die gelegd wordt op het belang van het maatschappelijk middenveld voor de ontwikkeling van een land. Meer specifiek richt men zich op organisaties met politieke en maatschappelijke doelen die niet tot de overheid of de privé-sector behoren, zoals vrouwenrechtenorganisaties, milieuverenigingen, boerenbewegingen of ook vakbonden. Het verdrag van Cotonou werd getekend in 2000 en loopt nog tot 2020. Ondertussen zijn we al over de helft van deze termijn en is er nog geen nieuw samenwerkingsverdrag in de maak. Om daarover overleg te plegen, inviteerden de grote Europese Noord-Zuidbewegingen zoals 11.11.11 hun partners uit Afrika.

MO* maakte van de gelegenheid gebruik om bij middenveldleiders van verschillende Afrikaanse landen te polsen naar hun menig over de uitdagingen waar hun land mee te maken heeft, hoe zij de toekomst zien en welke rol Europa daarin kan spelen.

Maatschappij

Afrika

Burundi

Nood aan meer MO*? Schrijf je in op onze nieuwsbrieven