Walter Zinzen doet een dwingende oproep tot politici van alle kleuren om eindelijk eens het algemeen belang en dus de democratie te dienen en niet het eigen, benepen partijpolitiek belang.

Het is van essentieel belang dat we antisemitisme of de Shoah niet zien als uniek, zegt Anya Topolski in haar maandelijkse column. En wel omdat dit ons verblindt voor een meer systematisch patroon van racisme en genocide, én omdat dit betekent dat we niet proberen om tot de oorzaak van het probleem te komen.

Het heeft zelfs de Vlaamse media gehaald, de opening van ‘s werelds langste zeebrug, die Hongkong en Macao verbindt met Zhuhai en negen andere steden rond de Parelrivierdelta. Maar de lokale Hongkongers lusten dit huzarenstukje blijkbaar niet.

De media-aandacht voor de Antwerpse burgemeester neemt intussen — voor ons land – ongeziene proporties aan. Maar het belangrijkste verkiezingsnieuws kwam misschien nog uit Brussel, waar de hoop het van de angst haalde. Op de verkiezingsdag zelf werd er in de Vlaamse media evenwel nauwelijks over bericht. En dat is  ...

Of je het nu omarmt of niet. Vlaanderen is divers. Ninove is divers. Antwerpen is divers. Stemmen op N-VA, stemmen op Vlaams Belang is een nutteloze tegendraadse reactie op iets dat gevestigd is. Vlaanderen, België, Europa zullen niet minder divers worden omdat extreemrechts opkomt.

Verkiezingen zijn hoogdagen van de democratie. Zelfs wie de slopend lange aanloop met lede ogen en een zweem van irritatie aanschouwt, voelt op verkiezingsdag de adrenaline stijgen. Maar de lichte euforie over het feest van de democratie sloeg bij Bieke Purnelle om in een radeloos soort vertwijfeling.

Zeg over zes jaar aub gewoon niet, lieve N-VA stemmers, dat het allemaal de schuld is van vluchtelingen of mensen zonder papieren. Zij stemden niet voor dit beleid of voor uw bestuur. Jullie wél.

Als u zich het voorbije weekend hebt bediend van de Vlaamse pers, dan hebt u slechts sporadisch iets opgevangen van de Brusselse verkiezingsresultaten. Wat er in Wallonië is gebeurd, daar hebt u al helemaal het raden naar. De breuklijnen in dit land lijken elke verkiezing iets dieper ingesleten.

Misschien hebben we een ander soort vernuft nodig voor de wereld van morgen, waarbij we het woord vooruitgang redden uit de klauwen van een vernietigende moderniteit.

Nee, beste MO*-lezer, dit wordt niet de zoveelste klaagzang over het extreem-rechtse clubje dat de afgelopen weken niet uit de media weg te slaan was. Veeleer gaat het over de hypocrisie, die, naar aanleiding van de Pano-reportage, weer eens welig tierde, vooral in politieke kringen.

Rachida Lamrabet heeft een nieuwe roman uit. Dat kan, zo vindt Michael De Cock, niet genoeg aandacht krijgen. Ook al zal al die aandacht verbleken bij de hysterische reacties en aandacht die haar deel waren na het Deburkanisation-project dat ze twee jaar terug op vraag van KVS schreef. 

De uitwijzing van de perfect geïntegreerde Afghaan Aziz Heidari en zijn 14-jarige zoon, en vooral de motivering van de Dienst Vreemdelingenzaken tot die beslissing, is grondstof voor een absurdistisch theater. Tegen botte onwil kan zelfs de meest voorbeeldige integratie niet op, schrijft Geert Van Istendael.