Doordat migrantenvrouwen langer en meermaals migreren dan mannelijke migranten, treedt er vervreemding op tussen het gezin en met andere familieleden. Het complexe weefsel dat de familie bijeen houdt, wordt ernstig aangetast en dit al sinds ettelijke decennia. Vaak keren deze migrantenvrouwen niet meer terug.

Toen ze haar zoons wilde idee van de tocht naar Brussel vernam, was Bieke Purnelle allesbehalve enthousiast. Om het plan uit z’n hoofd te praten zette ze diverse tactieken in. Zonder resultaat.

Samira Atillah merkt de laatste tijd steeds meer haat op bij de commentaren onder online nieuwsartikels en vindt dat een verontrustende tendens. ‘We zijn nu jaren na de terreuraanslagen in ons land, we zouden ons niet laten verdelen en niet haten, maar de waarheid is dat we de strijd tegen de haat en polarisatie aan het verliezen zijn.’ ...

Wat doe je als je van woorden houdt en je moet proberen het stortvloeddebat over het klimaat te overleven?

De nakende Europese verkiezingen zouden wel eens kunnen uitmonden in een bloedbad voor de pro-europese middenpartijen, vreest Ewald Engelen. Om populisme te counteren, stelde de Europese Commissie een gedragscode op voor de sociale media. Probleem: alles aan deze gedragscode is vanuit democratisch oogpunt problematisch, zo toont Engelen aan.

Warda El-Kaddouri is bezig met het schrijven aan “haar monster” zoals ze haar doctoraat tegenwoordig noemt. De afgelopen jaren toonden verschillende onderzoeken in Vlaanderen en Nederland aan dat ongeveer een op drie doctoraatsstudenten kampt met mentale gezondheidsproblemen.

Gatz kent Brussel van de haver tot de gort. Dat toont hij in het nieuwe boek dat hij heeft geschreven; “Molenbeek/Maalbeek”. De ondertitel: “Een Brusselse vertelling.”  Terloops opgemerkt, aan Gatz is een begaafd dialogenschrijver voor onze theaters verloren gegaan.

Twee weken geleden herdachten we de moord op Patrice Lumumba. Die herdenking vervult Walter Zinzen met tegenstrijdige gevoelens. Omdat de beeldvorming over de eerste Congolese premier haast altijd eenzijdig is.

Hoewel Hannah Arendt niet langer centraal staat in het academische werk van Anya Topolski, keert ze steeds terug naar haar gedachtegoed, omdat ze steeds vaker het verzoek krijg om over haar politieke ideeën te spreken. Dit is natuurlijk geen toeval. De politieke analyses van Arendt zijn nog steeds ontzettend relevant.

De tijd dat sp.a nog écht het debat kon bepalen, ligt al enige tijd achter ons. Inzake migratie kan je mensen vertrouwen geven en angst bezweren of je kan die ook aanwakkeren. Volgens Michael De Cock koos sp.a voor dat laatste. 

In een ideale wereld, zouden we allemaal dansend op een veld onze culturen met elkaar “exchangen”. Maar dit is de ideale wereld niet – we’re all human, but racism is real nonetheless. De wereld is niet “colourblind”.

Dat schijnbaar onschuldige feesten plots een politiek probleem worden, is ons niet geheel onbekend. Het “Pietenprobleem” in onze contreien heeft de laatste jaren fel gemoederen opgehitst. Dat een gelijkaardige discussie opborrelde in China tijdens de afgelopen kerstperiode was even schrikken.