Onderweg naar ergens, wachtend, urenlang op een oncomfortabele bus, of mijlen hoog in de lucht, daar bots je op die onverwachte verhalen. Praat eens met die anonieme reiziger links en rechts van je. Tussen twee bestemmingen leidt een gesprek je vaak naar onverwachte en uiterst boeiende omwegen.

De vredevolle blik van die pasgeboren kinderen op de twee foto’s is opmerkelijk gelijkend. Maar het zijn de verschillen die me zo troffen. Slechts enkele weken oud en ze overwon ebola, maar verloor jou. Was mijn dochter daar geboren was ze er dan wel geweest? Was de jouwe hier geboren, was jij er dan misschien nog wel?

De bekendmaking van de laureaten voor de Nobelprijs voor de Vrede maakt de hashtag #sexualviolence trending. Maar de grondoorzaken van het probleem worden op politieke fora nog nauwelijks geloofwaardig aangekaart. Is de Nobelprijs krachtig genoeg om hier iets aan te veranderen?

Woensdag verscheen het nieuwe MO*magazine. De cover stelt een duidelijke vraag: ‘Wanneer wordt Congo eindelijk HUN Congo?’ De voorbije dagen werden er al enkele van de Congo-artikels online gepubliceerd. Hoofdredacteur Gie Goris vertelt het verhaal achter dit boeiende katern.

Congo heeft nooit een goed functionerende staat gehad. Dat verklaart veel. De hoop moet komen van economische groei – maar kan dat wel zonder staat? – en van georganiseerde burgers. En van een internationale gemeenschap die aan een zeel trekt. Want Congo is belangrijk voor de Congolezen en voor de wereld.