Selectieve blindheid, je vindt ze altijd bij dezelfde types, schrijft MO*columnist Walter Zinzen. ‘Niet alleen zijn ze voor grenzen als forten, niet alleen zijn ze fanatieke liefhebbers van kernenergie, ze zijn ook tegen het cordon sanitaire.’

Na de kerstvakantie is het zover, de peuter van MO*columniste Kelia Kaniki Masengo wordt kleuter en zal naar school beginnen gaan. Een jaar geleden nam ze zich als moeder voor om die school eigenhandig antiracistisch te maken. Maar dat blijkt meer voeten in de aarde te hebben dan gedacht.

MO*columniste Kelia Kaniki Masengo maakt haar persoonlijke balans op van een jaar in de frontlinie van het inclusiewerk, en die is niet onverdeeld positief.  ‘Ik word me steeds meer bewust van systemisch onrecht en onrechtvaardigheid, en dat doet me geen deugd.’

MO*columniste Kelia Kaniki Masengo worstelde zich jarenlang zo goed mogelijk door de sinterklaasperiode. Ze hield zich buiten het zwartepietendebat, tot ze moeder werd. ‘Want voor mijn peuter ben ik een superheld, en superhelden zorgen voor een betere wereld.’

Diversiteit een uitdaging noemen, toont aan hoezeer er nog altijd met een witte bril naar het onderwerp wordt gekeken, schrijft columniste Naima Charkaoui. ‘Mensen met een diverse achtergrond benoemen zelden hun achtergrond als probleem, wel de muren waarop ze botsen in de samenleving.’

Stellen dat alle 'witte' mensen racisten zijn, zoals Sabrine Ingabire deed, vindt Walter Zinzen een brug te ver. Meer nog, hij pikt het niet. 'Vergis u niet van vijand, want er zijn 'witte' mensen die uw bondgenoten zijn. Maak niet dezelfde fout als degenen die u bestrijdt.'

Dertig jaren na zwarte zondag zijn racisme en discriminatie nog steeds een probleem in onze samenleving. Bie Vancraeynest wordt naast kwaad ook heel moe van al deze jaren stilstand. Wat moet het dan niet zijn voor de mensen die naast de vaak flagrante racistische bagger ook nog eens dagelijks microagressies moeten ondergaan?

Onze oude, wrede, stompzinnige obsessie met 0,1 millimeter opperhuid moet nu maar eens ophouden, vindt Geert Van Istendael. ‘Dat grote groepen woedend de straat opgaan, is ondubbelzinnig een goede zaak.’

Walter Zinzen ergert zich aan het gebrek aan medeleven in de coronacrisis. Achter de kille cijfers schuilen immers pijnlijke verhalen. Hebben onze beleidsmakers en experts daar al oog voor gehad? En ook in het racismedebat stoort Zinzen zich aan de hardvochtigheid in onze samenleving.

Racisme is niet nieuw. Het sluimert al eeuwen in onze samenleving. Al sinds het begin van internationaal vergelijkende statistieken kampt ons land van de hele EU met de laagste werkzaamheidsgraad voor personen met een migratieachtergrond. Maar velen leven nog steeds in de ontkenning. Landry Mawungu vindt dat daar een einde aan moet komen.

Geert Van Istendael schrijft een brief aan Anne Provoost, die hij als 'een uitstekende en volkomen terecht bejubelde schrijfster' betitelt. Maar wanneer het gaat om vrije meningsuiting, houdt hij er een andere mening op na en is hij het ten gronde niet eens met wettelijke of andere beperkingen. 

Dat het carnaval van Aalst geen Werelderfgoed meer is, en vooral de reden waarom, blijft veel mensen beroeren. ‘De kwestie is niet of je met de Joodse gemeenschap mag lachen of niet. Dat mag namelijk. Wel gaat het er om of je Joden mag afbeelden op dezelfde manier als toen ze met massale steun van de bevolking werden vervolgd’, stelt comedian en co ...