Vorige week tijdens een schoolvoorstelling van een toneelstuk ging het licht even uit bij  Stijn Meuris toen een leerling meer interesse in het schermpje van zijn smartphone toonde dan in de uitleg van Stijn over de Grote Oorlog.

Het is goed om steeds weer te beseffen hoe je soms bevoorrecht of gulzig bent, ook al ben je je er niet altijd bewust van. Door de ogen van anderen kijken, en af en toe een beetje nederig zijn, het kan ons beter maken, zegt MO*columnist Jan Mertens.

Van alle seizoenen is de zomer mij het dierbaarst’, zegt MO*columniste Bieke Purnelle. ‘Het gulle stralen van de zon, de schijnbaar eindeloze dagen, het opengooien van ramen en deuren. Voor dat laatste heb ik een zelfverzonnen verklaring: ik word niet graag begrensd.’

‘Zou hij zijn vier kinderen uit deze vervloekte oorlog kunnen halen? Waar moest hij naartoe? Hij kende geen enkele plek in de wereld die hem met open armen stond op te wachten.’

Geert Van Istendael bezingt de fermette. Samen met pastoriewoningen zijn ze niet zijn smaak, maar wel uiterst bewoonbaar. Hij is het dan ook niet eens met de alomtegenwoordige kritiek op hun bewoners.

MO*columniste Bie Vancraeynest vraagt zich af wat we eigenlijk bereiken met het per se in stand willen houden van woorden die voor een deel van de bevolking als kwetsend of denigrerend worden beschouwd.

Hebben we dankzij de Miss België verkiezingen de vrouwelijke tegenhanger van Vincent Kompany gevonden?

‘De “morgen” waar mijn vader zich zorgen over maakt is de toekomst van mijn dochter.’ MO*columnist Bleri Lleshi getuigt hoe hoop ons vooruit stuwt, ook als we worden bevangen door bezorgdheid. 

‘Wij zijn niet de generatie van de bom, maar de generatie van informatie. En die is niet om vrolijk van te worden.’

Er is in 2017 letterlijk geen dag voorbijgegaan zonder non nieuws en bijhorende opinietjes. Op vage feiten gebaseerde communicatie, vermomd als nieuws.

Sachli Gholamalizad voelt zich het best op het podium, want daar moet ze luisteren naar haar publiek. In het echte leven klinkt het gedruis van het meningencircus haar vaak te luid. Want de maat is vol en haar kop zit toe.

Een paar dagen na de #Metoo-heisa popte het chatvenster van mijn Facebookaccount open. Een vriend wilde weten hoe het met mij was. Na wat bezorgd heen-en-weer gekeuvel over de heikele kwestie stond er plots. “Sorry”.