Over een flinke week trekken de Burkinabè alweer naar de stembus. De gemeenteraadsverkiezingen van 22 mei krijgen internationaal veel minder weerklank dan het geval was voor de presidents- en parlementsverkiezingen van 29 november 2015. Nochtans is de inzet ervan alles behalve onbelangrijk. Voor het eerst krijgen de gemeenten, jarenlang in de greep ...

Ze hadden er ons nog zo voor gewaarschuwd. Zuid-Afrika, en zeker Cape Town, ‘it gets easily under your skin’. Ik voel het beestje zitten, en het blijkt er een met weerhaakjes. Net nu we moeten beslissen of we ons verblijf verlengen. Nog even in dit mooie manke land, of toch maar back to reality, het gebouleverseerde Brussel, ons co ...

Drie maanden van ontmoetingen met een hoop helden. Mijn hart warmt op bij het zien van zoveel solidariteit onder een bevolking die voor minstens tachtig procent uit landbouwers bestaat in een land waar de omstandigheden hiervoor alles behalve ideaal zijn.

Heel wat blanken die ik ontmoette vinden rondwandelen in Gombe (downtown Kinshasa) een gek idee. Zonder het gevaar op beroving en afzetting te willen minimaliseren (ik ontsnapte er zelf driemaal aan), moet ik toch zeggen dat het levensbedreigende hem vooreerst zit in het rijgedrag van de gemotoriseerde weggebruike ...

Jaarlijks schenken duizenden vrijwilligers hun vakantiedagen aan ontwikkelingsprojecten. Bewonderenswaardig. Maar dit 'voluntourism' krijgt ook heel wat kritiek. Tulay De Cock, opvoedster in België, richt binnenkort een opvangtehuis voor straatkinderen op in Malawi, zonder overkoepelende organisatie en mét de lokale bevolking.

Over dit bloedmooie land waar de kleuren zo vol zijn, maar wit ook helwit en zwart diepzwart, hangt een goddelijke dimensie. We verblijven hier in het gezelschap van Our Holy Father, hij woont op elke straathoek en schemert tussen de lijntjes.

Eén van de dingen die mij het meeste intrigeert in de cartografie zijn grenzen. Dit omdat een grens in tegenstelling tot een rivier, straten of huizen, geen fysiek object is. Een grens is onzichtbaar, en is in feite gewoon een creatie van de mens.

Vier dagen nu al. Nog maar. En wow. Wat een overload aan indrukken. Blacks, whites, coloureds, Indians; allemaal zijn ze thuis in de democratie die Zuid-Afrika sinds Madiba is. En dat is prachtig. Maar het voelt vreemd ook.

Ik heb zondag in de file gestaan. Niet onmiddellijk wereldschokkend zult u zeggen, en u heeft gelijk. Wereldschokkend was het niet, maar toch een beetje bangelijk. Het was geen gewone file. We zaten vast in een soort spontane optocht van jonge, feestende, geëxalteerde mensen die blij waren omdat Congo net de CHAF gewonnen had.

Op een murwgeplensde zaterdagochtend in november trokken fotografe Rosalie Colfs en MO*wereldblogger Alexandre Popowycz met de trein van Kinshasa naar Matadi, de stad waar Johan Verminnens jukebox altijd heimwee zal naar hebben.

Ibrahim is een Senegalese moslim die nu twee jaar in Brazilië woont. Hij heeft een visum, maar werkt als straatverkoper omdat hij geen werk kan vinden. Hij verkoopt extravagante ringen en lompe uurwerken uit de rap scene. In Senegal woonde hij op 180 kilometer van Dakar en was hij houtbewerker. Hij verdiende er 100 dollar per maand, ...

De angstcultuur versus de werkelijkheid blijft moeilijk. Het zit er ziekelijk ingebakken, maar er is ook wel wat van aan. Onder een zomerse soundtrack van haaienalarm, blushelikopters en een gekmakende wind probeer ik het toch even; die paranoiamachine aan, luider, luider en dan dimmen. Dat lukt ook, dat moet...