Het is sinds mijn kindertijd geleden – en dat is toch even geleden- dat ik nog ‘sjing, sjang, sjong’ werd nageroepen op straat’, zegt MO*columniste Ching Lin Pang.  Het verwerpelijke “spleetogengebaar” duikt echter nog veel te vaak op.

Iedereen held! MO*columniste Bieke Purnelle schrijft over heldendaden in tijden van vermomde xenofobie.

Bie Vancraeynest wordt er moe van. Van de uitzichtloosheid. Van de verspilling van tenten, van middelen, van tijd. Van de verspilling van de mens. Van de uitzichtloze wachtkamer die de jungle in Duinkerke is.

‘Ik ben er klaar mee’, zegt Sabrine Ingabire in haar column. ‘Klaar met de gesprekken waar de arme zwarte vrouw de rijke witte man moet troosten omdat hij niet goed om kan met de schuldgevoelens die hij ervaart door zijn talloze privileges.’

Vandaag is een dag van heldinnen en helden die zich het hele jaar door verzetten tegen racisme en discriminatie, zegt Ikrame Kastit. Een dag om nooit te vergeten dat veiligheid niet kan bestaan in een wereld doordesemt met structureel racisme en discriminatie.

MO*columniste Anya Topolski wist niet wat ze las, toen ze afgelopen weekend het interview met Bart De Wever in De Zondag onder ogen kreeg. ‘Als u het lef (chutzpah) heeft om dergelijke vergelijkingen tussen joden en moslims te maken, geef dan tenminste eerlijk toe waar het verschil werkelijk zit.’

‘Sommige mensen maken de wereld beter, gewoon door er te zijn.’ Ik weet wel dat Roger Vancraeynest zoveel meer was dan enkel mijn peter, maar ik ben toch verrast over zijn veelzijdigheid en hoe hij voor zoveel mensen iets anders betekende.

Wat doe je met de vrienden die je graag ziet, maar die regelmatig problematische opmerkingen maken dingen zeggen? Of familie? MO*columniste Sabrine Ingabire heeft voor zichzelf een aantal grenzen gelegd.  Maar die zijn vanzelfsprekend arbitrair.

Het beeld van niet-westerse immigranten en vluchtelingen als overlast en kost is geen spijtig voorval, om het met de woorden van Jambon te zeggen. Dat beeld is doelbewust door N-VA gevoed en verspreid. Check er hun laatste zakelijke visual op facebook maar op na.

Aya Sabi is er nog niet in geslaagd om een olifantenvel te kweken tegen dagelijks racisme. Gelukkig, want haar grootste angst is om haar geloof in de mensheid te verliezen, om niet meer geraakt te worden. Ze hoopt dat we in 2018 allemaal ‘onder die deken van dons, dat zachte verraad, het sluipende gif vandaan kruipen.’

Er wordt me vaak verweten dat ik witte mannen niet rustig laat genieten van hun white male privilege -maar dan met andere woorden- en dit wilde ik die avond vermijden.

De zwartepietendiscussie woedt weer in alle hevigheid. Hoewel de strijd over het sinterklaasfeest meer gepolitiseerd is in Nederland, blijft België niet ver achter wanneer het gaat om white supremacy. MO*columniste Anya Topolski vraagt zich af waarom witte mensen toch met zoveel irrationele overgave vasthouden aan deze ‘racistische t ...