Mijn studenten geloofden me eerst niet omdat Chinezen geen kaas eten, laat staan dat ze kaas maken. Toch leert Liu Yang sinds 2009 zijn volk authentieke Franse kazen eten.

Sachli Gholamalizad schreef deze toespraak naar aanleiding van het literaire evenement “Aanbevelingen voor een beter leven” van Behoud De Begeerte. Ze bracht de tekst in het Farsi, haar moedertaal.

Het nieuws van een grondwetswijziging met de opheffing van de presidentiële ambtstermijn in China heeft geleid tot een tsunami aan reacties van over heel de wereld. Soms negatief, soms positief. Moeten we bang zijn voor 

MO*columniste Aya Asabi wil de geluidsmuur overstijgen. Ze wil verhalen brengen die gezond zijn, niet toxisch, die echt zijn, met echte mensen en dingen die echt gebeuren. En niet de dingen zoals we ze verwachten, zoals we er een construct van hebben gebouwd in ons hoofd.

Iedere taal is geniaal op haar eigen onvervangbare manier. Wat ik walgelijk vind, is het Angelsaksische cultuurimperialisme. Cultuurimperialisme van elke taal trouwens, laat daarover geen misverstand bestaan.

MO*columniste Bie Vancraeynest vraagt zich af wat we eigenlijk bereiken met het per se in stand willen houden van woorden die voor een deel van de bevolking als kwetsend of denigrerend worden beschouwd.

MO*columniste Bie Vancraeynest wilde niet al teveel wensen. Geen wensen zenden, geen wensen ontvangen. Geen momentum, geen kantelpunt, geen ‘vanaf nu’. Maar nadat ze er een luidop heeft uitgesproken, is de rest niet meer te stoppen.

‘Er wordt gezegd dat mensen geboren in het jaar van de hond uitmunten in trouw, loyauteit en bovenal kampioenen zijn van goede doelen. Misschien zorgt dit voor een kantelmoment voor Chinezen met een beperking’, schrijft MO*columniste Ching Lin Pang. 

Het kerstfeest is de perfecte gelegenheid om te dansen met de hele familie, vindt MO*columniste Sachli Gholamalizad.

‘De manier waarop vluchtelingen worden ontmenselijkt is niet acceptabel, zeker niet gegeven de Belgische geschiedenis’, schrijft Anya Topolski in een “kerstboodschap”. 

Het einde van het jaar gaat traditioneel gepaard met lijstjes, terugblikken op wat we achterlaten, vooruitkijken naar wat ons te wachten staat en wat we stellig anders en beter zullen doen. Het heeft iets aandoenlijks, hoe we er elk jaar bereidwillig en met open ogen in lopen, vol valse verwachting en hernieuwde hoop. 

‘Wij zijn niet de generatie van de bom, maar de generatie van informatie. En die is niet om vrolijk van te worden.’