De betogingen in Egypte zijn voor veel Arabieren slechts een zoveelste stap in de zogeheten “Arabische revolutie”, na protestbewegingen in Tunesië, Libanon en Jemen. De roep om democratisering doet denken aan de gebeurtenissen in 1989, toen het ene Oost-Europese land zich na het andere van de communistische heerschappij verloste.

Ook de laatste internetprovider in Egypte bood individuele klanten maandag en dinsdag geen verbinding meer, maar de opstand tegen het regime van president Hosni Moebarak leek daar niet erg onder te lijden. Sommige techneuten vonden toch een uitweg naar cyberspace, terwijl de meeste activisten net als veel journalisten teruggrepen naar traditionele ...

De betoging vandaag (dinsdag) in Caïro was de grootste demonstratie tegen de overheid in de moderne Egyptische geschiedenis, met vertegenwoordigers uit allen lagen van de Egyptische maatschappij. Vrouwen, mannen en kinderen stroomden in golven het centrale plein van Caïro op, van 's morgens vroeg tot lang na de ingang van de avondklok.

De pleinen in Cairo waar betogers en de politie de voorbije vier dagen slag leverden, lagen er zondagavond laat onverwacht verlaten bij. De politie leek opeens verdwenen, terwijl sommige actievoerders het in hun eigen buurt opnamen tegen plunderaars.

Voor de tweede dag op rij is er in verschillende Egyptische steden betoogd tegen het regime van president Hosni Moebarak. De politie treedt hard op, volgens analisten een teken dat het regime nerveus is.

Net als in Tunesië en andere Arabische landen blijft het ook in het toch al licht ontvlambare Jemen onrustig. Tijdens protesten in het voorbije weekend werden tientallen demonstranten opgepakt. Waarnemers waarschuwen dat de protesten gerecupereerd zullen worden door groepen met andere politieke agenda’s, zoals de Hoethi’s en de zuidelijke afscheidi ...

Mohammed Bouazizi, de 26-jarige Tunesiër wiens zelfverbranding een ongekende revolutie in zijn land gang zette, krijgt navolging onder ontevreden jongeren in andere Arabische landen. Zij protesteren tegen hun autocratische heersers en de slechte economische omstandigheden.

Een meerderheid van Joodse en Palestijnse Israëliërs gelooft niet dat er vrede kan komen tussen de beide volken, zo blijkt uit peilingen van een Amerikaanse universiteit. Een zorgelijke ontwikkeling is tevens dat mensen zich steeds meer identificeren met hun eigen etnische of religieuze groep.

Jemen kampt met ernstige veiligheidsproblemen en staat als armste Arabische staat voor duizend-en-één uitdagingen op politiek, economisch en sociaal vlak. Antiterreurprogramma’s slaan niet aan en de bestuurlijke machten zijn doordrenkt van corruptie. Is Jemen nog te redden? Tine Danckaers zocht het ter plekke uit.

In een evaluatierapport dat eind september werd ‘gelekt’, schrijft de opperbevelhebber van de Amerikaanse troepen in Afghanistan, generaal Stanley McChrystal: “Als we er op de korte termijn – de volgende twaalf maanden – niet in slagen het initiatief te nemen en het elan van de opstandelingen te keren, riskeren we een ...

Deze zin, die ik las in een boek waarvan ik de titel vergat te noteren, vat de belangrijkste les samen van het werkkamp in Taybeh. Na twee weken samenleven met Palestijnse jongeren begin je te beseffen dat ook zij dagdagelijkse dingen doen en dezelfde dromen, ambities en gewoontes hebben als wij. Er is enkel die verstikkende bezetting die hen de vr ...

Ik leef en werk twee weken lang intensief samen met Franse en Palestijnse jongeren, binnen een restoratieproject in het pittoreske dorpje Taybeh. We eten samen, we werken samen, we delen dezelfde leefruimte gedurende twee weken, we bezoeken samen steden, we reizen samen, we feesten samen, we helpen elkaar, we discussiëren met elkaar, we delen onze ...